Frank Giroud raakte in deze historische feiten geïnteresseerd in de herfst van 1986 door een nachtelijke reportage op tv. Datzelfde jaar keerden oud-Vietnam-soldaten of eerder hun stoffelijke overschotten terug in houten doodskisten. Een oud, droevig vrouwtje praatte over een afwezige bij de repatriëring van deze soldaten die soms dertig of veertig jaar na datum in het thuisland Frankrijk aankwamen. Haar zoon was officieel noch overleden noch levend. Het leger wilde nooit een overlijdensakte opstellen en beschouwde de soldaat gewoon als vermist. Het vrouwtje wist wel beter. Haar zoon was een overloper, een blanke soldaat van Ho Chi Minh, de president van de Vietnamese republiek. Veel meer werd er in het interview niet verteld, maar voor Giroud was het genoeg om aan het werk te tooien.

Op één personage na zijn alle andere figuren fictief. Maar het thema en de feiten zijn wel realistisch en historisch correct. In het voorwoord in het eerste deel benadrukte Frank Giroud dat de opstand in het Camp du Vernet bij Marseille en de macabere repatriëring aan het begin van het verhaal helaas bittere waarheid zijn, hoewel de media en diverse overheden erover zwegen. In "Vergeten" in Annam uitten de auteurs scherpe kritiek op de manier waarop de Franse regering omging met de gerepetarieerde soldaten in de oude kolonie Indo-China. Het tweeluik was het allereerste fictieverhaal die het aandurfde de complexe materie en historische achtergrond te behandelen. Na de verschijning ontving Giroud een aantal brieven van mensen die het allemaal hadden meegemaakt en zich kondne herkennen in een of ander personage. Ook de Franse pers sprong erop en graafde dieper in het gegeven. In een bepaald geval deed een journalist een bommetje ontploffen door naar buiten te komen met informatie over een ex-folteraar die nu aan een Parijse universiteit doceerde. De zaak-Boudarel was een maand lang voorpaginannieuws.