 |
|
Wimbledon
Green door Seth op nummer 1058
Wimbledon Green is een stripverzamelaar en
bezit de grootste collectie zeldzame comics ter wereld.
Bovendien verkeren bijna al zijn exemplaren in perfecte
conditie. Voor zijn medeverzamelaars is hij een levende
legende en niemand weet precies hoe hij het allemaal
voor elkaar krijgt. Canadees Seth verschaft een fascinerende
en tegelijk amusante blik in het rare wereldje van stripverzamelaars. |
|
|
|
 |
| |
 Lanfeust
van Troy 8: Het Fabuleuze Beest door
Didier Tarquin + Christophe Arleston
Talent (2001, SC+HC), Collectie 500
Zestig spetterende pagina’s
telt dit laatste album van de Lanfeust van
Troy-cyclus, het einde van een compleet universum
en enkele jaren tevoren de start van een heuse
fantasyhype. Als vanouds staat het bol van het
kwistige bloedvergieten en de hilarische (woord)grapjes
(soms zijn het knipoogjes voor insiders, let bijvoorbeeld
op enkele onomatopeeën en herken de namen
van enkele andere tekenaars). Een voorbeeld? “Wist
je dat de Purperen Rivier haar naam dankt aan
de oude stam der Maunacos? Ze hadden de gewoonte
hun belastingontvangers aan de voeten op te hangen
boven de rivier en ze dan te wurgen... Sindsdien
hoeven de Maunacos geen belasting meer te betalen.”
Typische Arleston-humor. Maar de leukste vinden
wij toch de vastgebonden soldaat die oprecht geïnteresseerd
is in wat de ziener in zijn eigen uit zijn buik
puilende darmen leest.
Aantal genomineerde albums van Didier Tarquin:
11/2296
Aantal genomineerde albums van Christophe
Arleston: 19/2296 |
|
|
|
| In
zijn eerste tekeningen liet Didier Tarquin de
haren van de personages steeds rijzen wanneer
ze hun krachten gebruikten. Dat stond niet in
het scenario beschreven. De tekenaar pikte het
van Dragon Ball. Christophe Arleston
besloot het te gebruiken en er een kenschetsende
eigenschap van te maken. |
|
|
| In
Het Fabuleuze Beest tekende Didier
Tarquin voor het laatst Nicoledes, de papa van
C'ian en Cixi. Voor de laatste plaat, waarop
het personage voorkwam, moest Tarquin een pauze
nemen in een café waar hij alleen een
koffie ging drinken. Na acht albums en tien
jaar afscheid moeten nemen, viel hem zwaar.
Tarquin had de blues. Lanfeust is meer dan een
stripje maken, het is deel uitmaken van een
universum... zonder daar evenwel een marionet
van te zijn. |
|
|
|
|
|
|
