Léo Malet, het Franse broertje van Georges Simenon, kwam in 1930 in aanraking met het werk van André Breton en de surrealisten. Malet begon zelf surrealistische poëzie te schrijven, maar ook hier (eerder was hij al kantoorbediende, magazijnknecht, filmfigurant, krantenverkoper, hulpje van een loodgieter, inpakker bij uitgeverij Hachette,...) faalde hij om succes te vergaren totdat hij in 1942 zijn eerste detective schreef: 120, Rue de la Gare, de eerste met Nestor Burma. Al snel verschenen er vervolgromans. De critici lustten er pap van en zagen in Nestor Burma zelfs een keerpunt in het Franse genre. Ook het publiek las de romans graag. Van Nestor Burma verschenen er 39 romans tussen 1943 en 1983.

Léo Malet was uitgesproken antibeeldverhaal tot de dag dat hij bij de Franse vestigingspoot van uitgeverij Casterman in de Rue Bonaparte langsging en zijn oog viel op enkele albums in de etalage. Nooit eerder verwaardigde hij zich de lezing of de aanschaf van een album, maar voor Isabelle Avondrood maakte hij een uitzondering. Jacques Tardi was een tekenaar naar zijn hart en zou voor hem een fantastische illustrator zijn mocht het ooit zo ver komen. Die ontmoeting kwam er. En daaruit volgde de verstripping van Sluiers over de Pont de Tolbiac. Het behoorde tot de — onvoltooide — reeks Nouveaux Mystères de Paris (als knipoog naar Mystères de Paris van Eugène Sue) die werd opgevat als een systematische verkenning van de verschillende stadskwartieren, in dit geval het dertiende arrondissement. In Nouveaux Mystères de Paris kon Malet slechts vijftien van de twintig arrondissementen aandoen.