Voor het Nederlandse weekblad Eppo kreeg Don Lawrence de kans en de opdracht voor het verhaal Commandant Grek: Gevangenen van de Tijd naar een idee van Martin Lodewijk. De zoektocht naar een geschikte scenarist kwam niet gunstig uit bij Vince Wernham. De redactie was niet tevreden. Don Lawrence en Martin Lodewijk zochten een nieuwe scenarist, bij voorkeur een Britse of Amerikaanse sf-schrijver en vinden die in de persoon van Philip Dunn (pseudoniem: Saul Dunn), een man die een aantal sf-boeken op zijn naam heeft staan. Martin Lodewijk bedacht het concept van de diepe wereld en gaf de eerste acht pagina's van het verhaal als huiswerk mee voor Dunn. Het idee dat Storm na een verre reis in de ruimte op aarde terugkomt en er de gevolgen van een verdwenen oceaan ondergaat, blijft hetzelfde als bij Commandant Grek. Het verhaal kwam maar moeizaam tot stand en ondervond vele problemen in de uitwerking. Bovendien ging het hele opzet van Lodewijk op het einde van De Diepe Wereld naar de kloten waarna hij zelf het tweede album, De Laatste Vechter, schreef.

Don Lawrence baseerde zich voor Storm op zijn eigen Tarzan-versie, die hij jaren tevoren tekende, en uiteraard op Grek. Voor Roodhaar greep hij terug naar het voor de Britse blootblad Mayfair gecreëerde, erotische strip Carrie en het naamloze meisje uit Grek. Voor de kostumering — niet onbelangrijk in de strips van Lawrence — koos hij bewust voor het tijdloze bont. In het begin was er nog sprake dat Storm (die bewust zo is genoemd uit internationale overwegingen) een familienaam krijgt. Jameson circuleerde op correspondentie uit die tijd. Philip Dunn koos voor Dacker als eerbetoon aan een personage uit Do Androids Dream of Electric Sheep van de beroemde sf-schrijver Philip K. Dick, waarop de film Blade Runner is gebaseerd. En Roodhaar ging op onder andere ontwerpschetsen eventjes door het leven als Carrots. Don Lawrence is Roodhaar wel altijd zo blijven noemen.