Nogal wat lezers en zelfs collega's als André Juillard voelden zich verraden door de ontknoping die de tandem Régis Loisel en Serge Le Tendre voor hen in petto had. Scenarist Dieter (Névé) maakte Le Tendre zelfs uit. Andere lezers waren ronduit kwaad. Maar er waren er ook die lieten weten dat ze hadden gehuild, net zoals Loisel toen hij de emotionele scènes op papier zette. De uiteenlopende reacties vergeleek Loisel met wat de Britse schrijver Arthur Conan Doyle overkwam die zijn detective Sherlock Holmes liet vermoorden door aartsvijand Moriarty.

Na Het Ei van de Duisternis waren de auteurs uitgeput. Het was ook het einde van een lange samenwerking. Bovendien verhuisde Loisel naar Perros-Guirec wat de scheiding geografisch ook al groter maakte. Er waren trouwens ook egoproblemen. Er waren spanningen. Ondanks de beslissing om te stoppen met de reeks, probeerde de uitgever hen toch op andere gedachten te brengen. Régis Loisel was categoriek, voor hem was het avontuur gedaan. Hij wilde iets anders doen, Peter Pan. Maar hij sloot niet uit om op een dag terug te komen op Op Zoek naar de Tijdvogel. Er stond niet voor niets "einde van het eerste tijdperk" op de laatsta pagina. Le Tendre creëerde vervolgens onder meer Julius Antoine met verhalen die veel dichter bij hem stonden. Hij zou ook nog het lesje krijgen dat niet alle reeksen die hij daarna schreef eenzelfde commercieel succes kenden. In feite zelfs geen enkele. Pas de laatste jaren lukte het hem wel met Chinaman. Maar de vraag van het publiek en de uitgever bleef aanhouden. De twee besloten om toch met een nieuwe cyclus te beginnen, maar dan in het geheim, zonder het iemand te laten weten.