 |
|
Rork
6: De Afdaling door Andreas op nummer 702
Een kosmisch album waarin Rork vooral met zichzelf
wordt geconfronteerd. Er werd nog maar zelden zo geëxperimenteerd
met de opmaak van een pagina als in dit album. De vlucht
van Rork, de zon, de ritmische afdaling in de sneeuw,
de talloze miniportretten,... Mindblowing! |
|
|
|
 |
| |
 De
Aasgieren 1 door Enrico Marini + Jean
Dufaux
Dargaud (1998, 2001, SC+HC)
In New York vallen de eerste doden. Steevast
slachtoffers van zus Camilla en broer Drago,
twee genadeloze aasgieren van de zuiverste soort.
Beiden bloedmooi, maar ijskoud als het lemmet
van hun vaders zwaard. Toen hun vader vermoord
werd door de andere vampiers, omdat hij zijn
oude levenswijze niet wou opgeven, zwoeren ze
elke onsterfelijke te doden. De enige die hen
kan stoppen is een andere half vampier/half
mens. En die aasgier wordt gevonden... Daarnaast
zijn er nog de anderen, de gewone mensen, de
stervelingen. Onder hen inspecteur Vicky Leonore
en haar assistent Benito Spiaggi, agenten die
deze raadselachtige moorden onderzoeken. Spoedig
komen ook zij in de ban van het verraad, de
macabere feesten en de smerige intriges.
Aantal
genomineerde albums van Enrico Marini: 16/2296
Aantal
genomineerde albums van Jean Dufaux: 58/2296
|
|
|
|
| Tussen
De Ster van de Woestijn en De Schorpioen
bevindt zich De Aasgieren. Jean
Dufaux wist Enrico Marini hiervoor te overhalen
voor het creëren van een nieuwe serie.
Hij sprak over vampiers, maar niet in het genre
van de klassieke Dracula-verhalen. Marini zag
dit volledig zitten. Oorspronkelijk zag hij
het wel anders voor zich dan wat de serie later
is geworden. Op voorhand reisde de tekenaar
naar New York waar hij zo’n achthonderd
foto’s nam die moesten dienen om Dufaux
te inspireren en die bijgevolg konden dienen
als hulp bij het tekenen. De scenarist gebruikte
er echter niet meer dan twee! |
|
|
| De
latex- en leren pakjes van de vampiers springen
in het oog. Enrico Marini koos ze specifiek
omdat hij ze prima vond staan bij dergelijke
creaturen. De (on)bewuste inspiratie van Blade
en The Matrix lag er nogal dik op.
Maar voor Marini mocht Jean Dufaux zelfs nog
verder gaan in zijn scenario’s en de richting
uitgaan van het fetisjisme en het sadomasochisme. |
|
|
|
|
|
|
