Cyrrus door Andreas op nummer 658
Archeoloog Cyrrus ontdekt samen met zijn collega Henderson vanuit een vliegtuig de contouren van een gebouw uit het verleden. Als hij naar huis loopt, wordt hij onwel en komt weer bij in een bioscoop waar net een stomme film wordt vertoond. In dit verhaal barstensvol symboliek moet je ook eens letten op de kleuren die je helpen om de door elkaar verstrengelde verhalen te vertellen. De gebeurtenissen in Cyrrus' huis hebben groenals hoofdkleur, die in de stad rood, bij de opgraving geel terwijl flitsen uit het verleden in zwart-wit zijn gelaten.
 

Alex 6: De Verloren Legioenen door Jacques Martin
Casterman (1969, 1977, 2001, 2008, SC)

Alex wordt geconfronteerd met het zwaard van het Gallische stamhoofd Brennus die in de vierde eeuw voor Christus bijna Rome onder de voet liep. Van hem kennen we de kreet Vae Victis! (Wee de Overwonnenen!). Aan het zwaard wordt een politiek gewicht gegeven. Julius Caesars rivaal Pompeius rekent erop dat hij met dit zwaard de Germanen onder zijn vlag kan verenigen om het leger van Caesar te verslaan. Samen met de bevrijde slaaf Agerix probeert Alex hier een stokje voor te steken.

Aantal genomineerde albums van Jacques Martin: 22/2296
Met De Verloren Legioenen keerde Alex voor 't eerst sinds zijn eerste avontuur terug naar Rome. In die tijd woonden er zeshonderdduizend mensen in de wereldstad. De stad die Jacques Martin op de eerste pagina liet zien, was nagetekend van foto's van een maquette die zich in het Koninklijk Museum voor de Kunst en Geschiedenis in Brussel bevond. Het is een replica van een maquette die onder de Italiaanse fascistische dictator Mussolini werd gemaakt en in het Museo della Civilta Romana in Rome staat. Meer nog dan voor de gebouwen, interesseerde Martin zich vooral voor de structuur van de stad, hoe de straten ingedeeld waren en zo. De interventies van de wolven, die een paar keer het leven redden van Alex, haalde Martin uit een boek dat hij dertig jaar tevoren las. In dat verhaal draaide het om een waargebeurd soort liefde in de negentiende eeuw tussen een Amerikaanse boer en een coyote. De prairiehond brak regelmatig het domein van de boer binnen om er één of twee schapen te doden. Hoe vaak de boer ook zijn omheining herstelde, de coyote wist telkens binnen te geraken. Op een dag viel de coyote in een put. Toen de boer de situatie ontdekte, stond hij verbluft van de intelligentie en de moed van het dier. De coyote had namelijk spiraalgewijs een tunnel naar boven gegraven en stond bijna op het punt de bovenkant te bereiken en te ontsnappen. De boer hielp het dier vervolgens uit de put. Daarna kwam de coyote regelmatig langs om de boer te groeten. Het kwam zijn familie tonen en hem prooien aanbieden om zijn erkentelijkheid te tonen. Wanneer de boer stierf, kwam de coyote een deel van zijn beharing achterlaten voor de boerderij en verdween voorgoed. Dit verhaal ontroerde Martin ten zeerste. Het idee voor de spiraaltunnel komt ook voor in De Verloren Legioenen. Dezelfde wolven kwamen trouwens ook terug in het album Vercingetorix.
 
Kort nadat het album werd gepubliceerd, contacteerde een televisieproducer uit Parijs Jacques Martin. Hij wilde het verhaal omzetten naar een televisiefeuilleton van zes afleveringen. Het voorstel was ernstig en zijn staat van dienst was dat ook. Maar na verloop van tijd voelde Martin aan dat het project hem ontsnapte. Te veel mensen kwamen zich bemoeien met het script, brachten veranderingen aan, wijzigden namen van personages en voegden andere personages toe, enzovoort. De producer was er ondertussen in geslaagd om de decors van Anthony Manns film The Fall of the Roman Empire uit 1964 te recupereren. Ze vergaarden stof in een magazijn in Spanje. Maar het project werd te duur geacht voor enkel de Franse televisie ORTF. Men heeft nog geprobeerd een coproductie op te zetten met buitenlandse tv-zenders. Italië, België en Duitsland waren geïnteresseerd, maar de vergaarde financiën waren nog steeds niet voldoende. De ORTF klopte vervolgens aan bij de Amerikanen. Zij wilden enkel toehappen onder de voorwaarde dat ze de hele productie mochten overkopen en dat Alex zijn naam veranderde in Marcus. Casterman ging hiermee niet akkoord en trok alle rechten terug in. Daarna heeft Martin nooit meer het voorstel gekregen voor een televisiereeks. Voor een film daarentegen wel. Begin deze eeuw ondertekende Jacques Martin een contract met Disney voor een internationale film met een prijskaartje van twintig miljoen euro. Uiteindelijk faalde ook dit project in de onderhandelingsfase. Daarvóór nog liet een Franse filmproducer zijn oog vallen op de klassieke stripreeks. Hij wilde graag Het Spook van Carthago verfilmen op locatie in onder andere Malta en Tunesië.
 


© De Stripspeciaalzaak 2010