Tot plaat 5 is het verhaal waargebeurd. Het tomaat-garnaal incident loopt in het echt wel positief af: de vader van de bruidegom zwicht voor de chantage van de restauranteigenaar ("dokken of de bruid" nadat hij de bruid opsloot) en gaat met het hele gezelschap opnieuw aan tafel zitten. In diezelfde periode waarin Jean Van Hamme deze anekdote van een tafelgenoot op een mondain etentje aanhoort, ongeveer in 1988, stelde de scenarist aan Hermann voor om eens een one-shotje te maken. Tien jaar later belde Hermann de scenarist op en zei dat hij het idee zag zitten. Na nog eens twee jaar een moment afwachten waarop beide heren hun plannen en hun agenda op elkaar konden afstemmen, werd De Bloedbruiloft een feit.

Voor deze eenmalige samenwerking tussen twee titanen schalde Dupuis allerlei promotieklaroenen. Wat dat met een mens doet, kunnen we alleen maar raden, Hermann had er zo zijn eigen idee over. Hij hield aan De Bloedbruiloft naar eigen zeggen een artistieke kater over. Een nieuwe samenwerking met Jean Van Hamme zag hij niet echt zitten. Zijn verhalen vond Hermann te commercieel en te gekunsteld. Dominique Deruddere regisseerde de filmversie van De Bloedbruiloft. De setting werd verplaatst naar Duitsland in plaats van de Ardennen. Het was dan ook een Belgisch-Duitse coproductie. In 2005 kwam de film in de zalen om amper een week of hoogstens na een paar weken uit roulatie te verdwijnen. De film was een flop.