In het album veranderde Enki Bilal van inkleurtechniek. Let op plaat 3 waarin hij van het ene prentje naar het andere overspringt door plots te werken met een rechtstreekse inkleuring. Het is die techniek die hem tot een van de grootsten zullen maken. Omdat hij de eerste platen wel goed vond, heeft hij ze niet hertekend. Tussen De Falangisten van de Zwarte Orde en De Jacht kwam het album Kermis der Onsterfelijken uit, gerealiseerd in directe kleuren. Omdat Bilal met Pierre Christin terugkeerde met De Jacht, besloot Bilal om zijn vroegere tekenstijl op te pikken. Maar na anderhalve pagina inkt + kleur, schakelde hij snel over op zijn nieuwe verworven techniek met directe inkleuring. Hij volgde hierbij gewoon zijn instinct.

Na De Jacht ging het duo uit elkaar. De twee auteurs vonden dat het tijd was. Het enige onderwerp dat zich aandiende voor een nieuw verhaal was over een derde wereldoorlog. Maar de uitwerking ervan wilde maar niet lukken. Het werd te veel een waarschuwing voor wat nog kon komen en die weg wilden ze niet bewandelen. Enki Bilal onderging in die periode trouwens veranderingen op privégebied. Omstandigheden die een literaire uitweg vonden in Lady Blue. Vanaf dan wilde hij meer in die richting werken.