De auteurs liepen al langer rond om een realistisch en een mystiek verhaal te mixen. Al discussiërend schiepen ze beetje voor beetje de personages en het scenario. Dat gebeurde al pingpongend, niet op een ware tafeltennistafel, maar figuurlijk gesproken waarbij de ene reageert op de ideeën van de andere. Wat primeerde was om tijd te nemen om sfeer te scheppen. Bij hun vorige stripserie, Kucek, liepen ze vast op de belemmering van een standaardlengte van 46 pagina's. Met twee dubbeldikke albums konden ze zich concentreren op tekstloze scènes waarin ogenschijnlijk niet veel gebeurde. Ze lieten blikken van de kinderen tonen, hun glimlachen het landschap en dieren. In deel 1 staat de onschuld centraal, de jeugd en het idyllische leven dat ze aanvankelijk leiden. Het element van de ideale wereld die iedereen graag had, was volgens Olivier Pont een mogelijke reden voor het instantsucces. Het duo bepaalde samen de grote lijnen van het scenario. Daarna ging Pont aan de slag met de indeling van de pagina's en de dialogen. Zo kon Pont van zijn vrijheid als auteur genieten en de wereld die in het verhaal wordt geschapen in alle rust en zonder beletsel ontwikkelen. Abolin schoot te hulp wanneer Pont een probleem tegenkwam bij het vertellen van het verhaal.

184 strippagina's, verdeeld over twee albums, vergde een grote inspanning waar een navenante betaling tegenover moest staan. Uitgeverij Vents d'Ouest zag het niet zitten. Uitgeverij Téméraire wel. Maar nadat Olivier Pont al zo goed als alle tekeningen in zwart-wit van het eerste deel had beëindigd, ging Téméraire failliet. Ze hebben wel nog Pont voor het werk betaald. Dargaud nam het project over, maar zette kanttekeningen bij de uitgave als tweeluik. Toch werd er niet verder over gediscussieerd waardoor Pont en Georges Abolin gerust konden verder werken aan deel 2. Na de eerste 45 pagina's evolueerde zijn stijl. Rotsmassieven en kusstroken leken echter niet meer op die van de eerste pagina's. Daarom ook dat Pont opnieuw begon. Hij deed vervolgens drie jaar over het eerste album. Deel 2 duurde ook langer dan verwacht. Na drie maanden hadden ze het scenario af, maar Pont sleutelde er nog eens zes maanden aan na opmerkingen van vrienden aan wie ze het concept voorlegden. Nadat hij daarvan vijftien pagina's had getekend, beviel het hem ineens niet meer. Het verhaal liep niet. Dus zaten ze weer samen aan tafel. Toen hertekende hij de flashbackscènes uit het eerste deel omdat ze niet meer klopten bij het aangepaste scenario van deel 2.