Na hun vorige gezamenijke avontuur in De Spookkrijgers (deel 242, 2014) zitten Johan en Merlijn vast in Japan, want de magische staf van Merlijn kan om onverklaarbare redenen niet meer de tijd-ruimtevortex tevoorschijn toveren om terug te keren naar Europa. Ze gaan in het gezelschap van Yorimoto op zoek naar een oplossing, want een zeereis duurt hen veel te lang.
In het verderop gelegen kasteel van de daymio pleegt die nacht iemand een aanslag op het leven van de echtgenote van de daymio, die voor dood achtergelaten wordt. De dader blijkt een dubbelganger van echtgenote Kaoru te zijn. Ze overtuigt haar man dat ze achter Yorimoto moet gaan om hem uit te schakelen.
Daarna volgt een lange achtervolging op Yorimoto en zijn twee gezellen Johan en Merlijn, die onderweg het gezelschap krijgen van de vrouw Sumiko Ideko. Zij staat aan de zijde van het trio in hun meerdere confrontaties met Kaoru en haar strijders.
Ondertussen blijkt in het kasteel de echte Kaoru de aanslag overleefd te hebben. De valse Kaoru toont in de strijd met Johan en zijn gezellen haar ware gedaante: ze is Demoniah. Ze wordt uitgeschakeld door iemand van haar eigen bende omdat ze hen de hele tijd bedrogen heeft. Ook Sumiko ondergaat een gedaanteverwisseling: ze is Galaxa. Nu werkt de magische staf van Merlijn wel, en samen met Johan worden ze in de tijd-ruimtevortex teruggefitst naar hun contreien.
In dit album komen we eindelijk de familienaam van Yorimoto te weten: Torajiro. Ten tijde van Karel Biddeloo, die het personage bedacht, is Yorimoto in vier albums verschenen. Het heeft een tijdje geduurd in het Claus Scholz-tijdperk vooraleer Yorimoto in een album figureerde, namelijk tot album 230 (De Amazones, 2011, scenario Claus). Maar sindsdien ging het snel, want daarna volgden deel 235 (De Witte Waan, 2012, scenario Martin Lodewijk), deel 238 (Het Godsgericht, 2013, scenario Marc Legendre), en deel 242 (De Spookkrijgers, scenario Claus) en uiteindelijk dit deel 244 (scenario Claus). Dat is dus het vijfde Yorimoto-album met Claus als tekenaar. Is dat te veel van het goede of niet?
Mensenjacht’ volgt op De Spookkrijgers, een ander avontuur waarin Yorimoto meedoet, maar het is er geen vervolg op, want het betreft een totaal ander verhaal. De reden waarom het tussenliggende album 243, De Hellevliet (2014), niet in deze verhaallijn past, is omdat het scenario door Marc Legendre werd geschreven. Claus had namelijk geen voorrang met zijn scenario’s. Zodra Martin Lodewijk, Marc Legendre of Peter Van Gucht een scenario hadden afgewerkt, wou Standaard Uitgeverij dat Claus eerst die albums tekende. Met uitzondering van zijn eerste De Rode Ridder-scenario, het degelijke verhaal De Spiegeldemon (deel 221, 2009), zijn de scenario’s van Claus wisselvallig. Of preciezer: ze eerder van gemiddeld tot minder goed van niveau. Ook het eens zo prachtige tekenwerk glijdt verder af. Toen Martin Lodewijk nog alle verhalen schreef, keek hij nauwgezet toe op de tekenprestaties van Claus, die eigenlijk een heel goede tekenaar is wanneer je hem vergelijkt met anderen in het stripwereldje, maar wanneer Lodewijk een onvolkomenheid bespeurde, volgde er een telefoontje van Rotterdam naar Antwerpen, en werd de tekening aangepast. Zonder Lodewijk heeft Claus alle vrijheid op tekengebied, ook wanneer Legendre of Van Gucht eens een scenario afleveren.
Claus heeft ooit in een interview (op de legendarische en nu verdwenen website www.roderidder.be) gezegd dat hij zich stoort aan het vele gebruik van naakt in films. Zo zei hij dat het tonen van een naakte vrouw die een kamer binnenkomt overbodig is, want alleen de scène in de kamer telt, en daar hoeft dat tonen van naakt niet. Vandaar dat de naakte Sumiko — dat valt toch te veronderstellen, want ze wordt alleen vanaf de schouders afgebeeld — niet volledig getoond wordt wanneer ze bij de badende Johan, Merlijn en Yorimoto in de waterpoel stapt. Lodewijk had daar gegarandeerd het mooie oosterse vrouwenlichaan laten zien.
Het verhaal van Mensenjacht laat zich eenvoudig samenvatten als een voettocht doorheen het landschap van Japan, ingevuld door allerlei gebeurtenissen. De kwaadaardige dubbelgangster van de daimyo en haar trawanten — en ook nog struikrovers — zorgen voor die belevenissen. Op het einde van het verhaal komt Demoniah tevoorschijn. Tenslotte, met nog anderhalve pagina te gaan, daagt ook Galaxa op. Johan moet het deze keer zonder kus en zelfs zonder omhelzing stellen wanneer het gezelschap teruggeflitst wordt naar huis. Maakt Johan het ooit nog mee dat er een volledig verhaal zal geschreven en getekend worden met hen beiden samen?... Waarin zelfs gerampetampt kan worden?
Karel Biddeloo stond echt niet zover van dat idee. Hij had namelijk op vrij groot formaat een tekening gemaakt van de naakte en met Johan vrijende Galaxa, waarbij Johan zegt: “GALAXA! Gebeurt dit eindelijk ECHT?!” (zie ook dit artikel). Deze tekening maakte deel uit van de nalatenschap van Karel Biddeloo. Kort voor zijn dood had Karel aan ondergetekende gevraagd om na zijn overlijden een lijvige map met allerlei tekeningen en schilderijen te veilen, waarbij de financiële opbrengst volledig naar zijn weduwe Ursula Lundmark zou gaan. Een paar maanden later had ik een afspraak bij haar thuis om het over de veiling te hebben. Ik gaf haar van elke tekening en schilderij een waardebepaling, want daar had ze om gevraagd. Haar vrienden van stripspeciaalzaak Wonderland zouden de praktische zaken regelen. De tekeningen bleven voorlopig bij haar tot ze door Wonderland opgehaald zouden worden. Maar eerst zei Ursula dat ik een tekening uit de map mocht kiezen als cadeau voor mezelf. Ik dacht meteen aan de tekening van de vrijende Galaxa en Johan... maar ik weigerde deze of gelijk welke andere tekening aan te nemen. Ik had Karel immers beloofd dat ik alle tekeningen zou veilen en dat de winst integraal voor Ursula bestemd was.
Toen ik enige tijd later de tekeningen veilde op het stripfestival van Hasselt (onder toezicht van een notaris, wat wettelijk vereist was) bleek deze tekening niet meer in de map te zitten. Ook een aantal andere tekeningen ontbrak. Het bleek dat Ursula ook aan een paar anderen, die na mijn komst Ursula bezochten, gevraagd had om iets te kiezen uit de map. Natuurlijk hapten zij toe. Ik kan het hen niet kwalijk nemen, want zij hadden het betoog van Karel aan mij nooit gehoord en wisten misschien niet eens dat deze werken geveild zouden worden. Bovendien kende Ursula wel degelijk de waarde die ik er aan had toegekend. De tekening ging naar iemand die ik dit cadeau het meest gunde, en die ook een vriend van Karel was, en niet in het minst de organisator van de Mercatorstripbeurs, de favoriete stripbeurs van Karel, die er erevoorzitter van was.
Maar dé vraag blijft: zal deze scéne van Galaxa en Johan ooit ECHT gebeuren?
MARTIN HOFMAN |
