Dit album gaat meteen van start in een demonisch oord, namelijk de hel. Bahaal zit de tuchtraad voor die Demoniah veroordeelt omdat ze gefaald heeft in het verleden. Er wordt haar onder meer kwalijk genomen dat ze er nooit in slaagde om de Rode Ridder uit te schakelen. Demoniah wordt verbannen naar de aarde, waarop ze zweert dat haar vroegere vijanden voortaan haar bondgenoten zullen zijn en dat ze steun gaat zoeken bij de Rode Ridder. In een ander universum voelt Galaxa aan dat de naam van Johan werd uitgesproken in de onderwereld, en ze begeeft zich naar de aarde.
Demoniah maakt kennis met een groep mannen, waarvan de gemaskerde Lod de leider is, en die zich verkleden als boetelingen. Ze komen aan in een dorp, waar ze de dorpelingen bewusteloos maken en het dorp plunderen. Daarna gaan ze op weg naar de burcht Kraaiesteyn, waar op dat moment de Rode Ridder verblijft.
Ondertussen verschijnt Galaxa een tweede keer. Om niet op te vallen, vermomt ze zich als een oude houtsprokkelaarster. Ze komt te weten dat Demoniah en de boetelingen een duivels plan uitvoeren. Johan verneemt van de dorpelingen dat ze bestolen zijn en gaat op onderzoek uit. In het woud wordt hij aangevallen door handlangers van Demoniah. Johan zit in een lastig parket, maar zijn tegenstanders worden een voor een uitgeschakeld met pijlen uit een blaaspijp door iemand in een kapmantel. Het is Demoniah, die haar handlangers opoffert. Daarna licht ze Johan in over haar verbanning uit de hel en haar toetreding tot de boetelingen. Johan heeft echter twijfels over de bedoelingen van Demoniah. Hij keert naar Kraaiesteyn terug in het gezelschap van Demoniah en de boetelingen.
Daar blijkt snel dat Demoniah helemaal niet tot inkeer gekomen is. Samen met de nog steeds gemaskerde Lod en zijn mannen wil ze de macht in de burcht overnemen, maar ze slagen niet in hun opzet. Wanneer Johan haar in de burcht achtervolgt, wordt hij de weg versperd door Lod. Johan overmeestert Lod en slaat zijn masker af. Het is niemand minder dan Lodogran. Hij maakte nochtans een dodelijke val in het album Avalon (deel 157, 1996). Lodogran verklaart dat Bahaal hem toen in leven gehouden heeft.
Ondertussen verschijnt Galaxa alweer. Ze rekent af met Demoniah door haar terug naar de onderwereld te bliksemen. Galaxa geeft Johan nog een hartstochtelijke kus alvorens te verdwijnen. Lodogran wordt veroordeeld tot de strop. Na de dood van Lodogran zet Johan zijn dolende bestaan verder.
Dit is een duidelijk een “Galaxa versus Demoniah”-verhaal. Zij beheersen samen met Johan het hele album, met superheldenallures tot gevolg. Galaxa verschijnt hier zowaar drie keer. Eerst voelt ze aan dat de naam van Johan werd uitgesproken in de onderwereld. Dat maakt duidelijk hoe allesomvattend haar opmerkingsvermogen is. En wanneer ze als een flitsende komeet naar de aarde suist is de vergelijking met Superman niet ver te zoeken.
De tweede keer is ze vermomd als een oude houtsprokkelaarster. Maar was dat echt nodig? Want een ogenblik later is ze ter plaatse waar ze moet zijn, namelijk bij een bewusteloze jongeling. Dat ze zich moet vermommen om niet door de boetelingen opgemerkt te worden, lijkt een overbodige zet, want ze had die korte tijdspanne om zich vermomd en op menselijk tempo te verplaatsen niet nodig omdat ze de gave heeft direct te verschijnen waar haar aanwezigheid vereist is.
Tot slot verschijnt ze naar goede gewoonte aan het einde van het verhaal. Dat gaat zowaar gepaard met een stunt. Haar geest was immers in het lichaam getreden van Miranda, de zus van de kasteelheer. En de geest van Miranda huisde die tijd in het lichaam van een slapende Galaxa. Door in het lichaam van Miranda te treden, kon zij ongemerkt Johan bijstaan tijdens zijn verblijf in Kraaiesteyn. Hun geesten verhuizen daarop terug naar hun eigen lichaam.
Tot slot is er een hartstochtelijke kus van Galaxa met Johan. Dat daar nooit een even hartstochtelijk vervolg op komt, is waarschijnlijk de grootste frustratie van de Rode Ridder.
MARTIN HOFMAN |
