Nunchaku, sai, kusarigama, naginata, tonfa... en uiteraard katana! We schrijven 1985, ik ben amper zeven jaar jong en alle kinderen van de lagere school buigen vol diep respect voor mij. Zelfs de grotere jongens luisteren vol ontzag wanneer ik met mijn iele kinderstemmetje de massa toespreek en een aantal exotisch klinkende woorden tot de verzamelde menigte richt. "Nunchaku!" Een kreet vol bewondering. "Sai!" Iemand valt bijna in zwijm. Ik geniet... I have the power!
Een andere kleine kerel, Matthew in het lied van Karel Fialka uit 1987, geeft een mooi lijstje van wat jongens in de jaren 1980 allemaal wilden worden, zoals "soldier, street fighter, policeman, captain of a boat — big boat —, magic man, cowboy, train driver, jump champion, fireman, pilot..." maar hij vergat toch wel één belangrijk beroep dat met stip op nummer één stond bij velen van ons: ninja!
En dat was ook niet verwonderlijk want in de golden eighties werden we overspoeld door de ene na de andere film waarin de in zwart gehulde huurmoordenaars de boventoon voerden: Enter the Ninja (1981), Revenge of the Ninja (1983), Ninja Terminator (1985), Golden Ninja Warrior (1986),... en uiteraard ook Amerikaanse ninja’s, zoals Americal Ninja 1, 2 én 3 (1985-1989). En wie het niet had voor het wapengekletter van ninja’s kreeg nog een ander Japans exportproduct onder de neus gewreven: karate... zoals in The Karate Kid (1984) en The Karate Kid Part II (1986).
Niet iedereen van ons had die films gezien — o schande! — maar allemaal gaapten we gretig naar Teenage Mutant Ninja Turtles dat al vanaf 1987 op de buis verscheen, uiteraard op een Nederlands kanaal, want in de jaren 1980 was op de Vlaamse televisie zo goed als niets te zien. En wat hanteerden die gemuteerde schildpadden? Eentje van hen zwaaide kwistig rond met twee nunchaku’s!
Voor de jongere lezers (zijn er nog die dit lezen?) is het misschien wel interessant om te zeggen dat er in de jaren 1980 nog geen sprake was van internet. Dus als je een film wou zien, moest je die huren of opnemen of wachten tot hij op televisie kwam. Wanneer je ook nog eens meer wou weten over ninja’s of karate, zat er niets anders op dan die zaken op te zoeken in boeken. Helaas waren boeken over dat onderwerp erg moeilijk te vinden. Gelukkig was er een fantastisch — en goedkoop! — naslagwerk als deel 111 van De Rode Ridder: Ninja!
Het is ongetwijfeld de Japanse martial arts-mania en ‘ninjamania’ van de eighties, die wijlen Karel Biddeloo ertoe brachten om zijn rode held de confrontatie met de in het zwart gehulde moordenaars te laten onderdaan. Johan, Merlijn, Galaxa en hun Japanse vriend Yorimoto mogen misschien wel de good guys van dienst zijn, maar wij hadden enkel oog voor de ninja’s. Sorry Galaxa, hoe sexy je ook uit de branding van de zee oprijst in je kleed dat deint op de wind. Ook sorry Demoniah, met het duizelingwekkend diepe decolleté... Deze keer moeten jullie de duimen leggen voor ninja’s. Ja, Demoniah, je onderwerpt Merlijn aan de vreselijkste folteringen en hakt een hoofd af (achteraf blijkt het maar een pop te zijn). Ja, Galaxa, je jurkje is behoorlijk doorzichtig wanneer je een catfight aangaat met Demoniah en jullie beider kleedjes zijn perfect uitgesneden. Maar die ninja’s waren pas echt "mega", zoals wij dat toen zeiden.
Ze zijn de meesters van de vermomming, met spikes aan handen en voeten klimmen ze op muren én dat alles met ware doodsverachting. En dan die wapens die ze hanteren! Dat hadden wij nog nooit gezien en was zoveel indrukwekkender dan de saaie Europese wapens die wij ook kenden uit schoolboeken. Twee stokken aan elkaar met een touwtje binden en hup, daar was onze nunchaku. We zwaaiden en zwierden met onze zelfbouwwapens en het gebeurde weleens dat een overijverige aanval van een nunchaku resulteerde in een mep tegen je eigen hoofd, maar dat kon ons niets schelen. Masker voor je mond, zwart trainingspak aan en bij gebrek aan betere strijdkreet klonk uit menig kinderkeeltje "Ninja!". Of je kon je dodelijke wapens gewoon in de speelgoedwinkel kopen. Na een paar keer slaan bleek dat ninjaspeelgoed toch niet gemaakt te zijn door smid Inagaki uit De Rode Ridder.
En wie wist hoe ninja’s vochten? Wie wist dat ze lang onder water konden blijven? Wie wist wat makabishi en hentai — sorry, dat kwam later — waren? Niemand minder dan de schrijver van deze tekst. Ik had álle kennis in handen dankzij één bron die ik angstvallig voor mezelf hield. Ik bestudeerde de wapens met hart en ziel, leerde de namen van buiten... tot ik ontdekte dat die decolletés van Galaxa en Demoniah misschien toch ook interessant konden zijn.
BERT GEVAERT |
