Hoeveel pech kan een mens meemaken op één dag? Stel je voor, je bent een dolende ridder wiens knappe lief net heeft gezegd dat het niet aan jou ligt, maar dat ze toch wat meer ruimte wil en dat ze minder tijd kan maken om elkaar te zien. Vervuld van deze gedachten en fantaserend over haar hemelse lichaam — ja, ja, Johan, we weten wel wat je bedoelt met "ondraaglijke hitte" — kom je stommelings in een moeras terecht. De hitte neemt nog meer toe, je paard schrikt van een slang, je dondert van je verschrikte rijdier, het arme dier verzuipt in het moeras en tot overmaat van ramp krijg je zelf ook nog een venijnige slangenbeet. Het leven van een ridder van de Ronde Tafel is beslist geen lachertje en dat allemaal op één enkele strippagina!
Gelukkig wordt onze rode vriend gered door Kareb, de eendenjager, een fors uit de kluiten gewassen manspersoon die bijna een lookalike van onze ridder is, maar dan met een snor om u tegen te zeggen. Johan wordt verzorgd in een luxueuze paalwoning, waardoor we kunnen vaststellen dat er ook in de duistere middeleeuwen al eens aan glamping werd gedaan. Helaas kan Johan niet al te lang genieten van zijn verblijf, want in het broeierige moeras huizen niet alleen slangen (en ondertussen ook een verzopen paard), maar niemand minder dan de Prins der Duisternis heeft er ook zijn stekje gevonden.
Geheel in de stijl van Joseph Conrads (1857-1924) beroemde Heart of Darkness, trekken Johan en zijn nieuwe vriend Kareb het gevaarlijke moeras in om diens would-be liefje, Mahité, terug te halen. Deze sexy schoonheid heeft zich laten verleiden door de ongure Mordok en Banjas om een beleefdheidsbezoekje te brengen aan de mysterieuze meester die zich in het moeras verschuilt en kwistig rondstrooit met juwelen. Ze was beter bij haar eendenvanger gebleven en had beter geluisterd naar Johan. Door haar schuld moet Johan nu in het moeras trekken, een biotoop waar hij duidelijk niet in vorm is, want zo’n slangenbeet, daar recupereert een mens niet eenvoudig van. Misschien overdrijft Johan een klein beetje en doet hij alsof, maar in elk geval is het voldoende voor Galaxa om een korte verschijning te maken.
Galaxa zorgt er in een wip en een verblindend lichtschijnsel voor dat de ridder weer de oude is en kijk... een paar pagina’s later is ze al terug met een prachtig cadeau voor de herstelde held: een mottig halssnoer met drakentanden. Ongetwijfeld had onze gefrustreerde moerasloper meer verwacht van zijn intergalactische lief, vooral omdat een drakentandensnoer nu niet bepaald het mooiste of handigste vriendschapsbandje is. Maar is Galaxa niet de Griekse godin Aphrodite? In een van de verhalen uit de Griekse mythologie zaait een collega van Johan, de held Jason, drakentanden waaruit krijgers tevoorschijn komen. Johan rept er met geen woord over, maar plots krijgt hij dat idee — wie zou dat niet doen met drakentanden? — waardoor machtige krijgers als paddenstoelen uit de moerasgrond rijzen en serieus beginnen snoeien in het overwoekerende onkruid waarmee Bahaal de wereld wil veroveren. Een pluim voor deze kerels die dat allemaal doen zonder enige vorm van pesticiden!
Over pesten gesproken... Bahaals plannetjes zijn andermaal verpest door de Fee van het Licht, de ridder zonder paard, weliswaar met een beetje assistentie van een Donald Duck-killer. Eigen schuld van Bahaal, want hij had zich duidelijk van interimkantoor vergist. Zijn nieuwe trawanten bleken namelijk onbetrouwbare, jaloerse idioten die elkaar vermoord hebben in een ruzie om Mahité. Van pure verspilling van mankracht gesproken! Bij gebrek aan ridders, al dan niet ontstaan uit drakentanden, om te vermorzelen, koelt hij zijn woede dan maar op de pleegmoeder van Mahité, die maar betere handlangers had moeten zoeken voor hem. Zij en haar luxueuze paalwoning/parttime interimkantoor worden in het moeras opgeslokt door toedoen van Bahaal. Vermoedelijk is dat de grote reden waarom er tot op heden zo weinig lovende besprekingen te vinden zijn op Tripadvisor over glamping in de moerassen...
BERT GEVAERT |
