De Rode Ridder werd in 2019 zestig jaar! Standaard uitgeverij toonde dat het fier is op zijn stripheld en verraste ons met integrale uitgaven van de eerste zesendertig albums. Jawel, het pre-Karel Biddeloo-tijdperk. Wat ons echter nog meer verraste, was de aankondiging van de remake van een van Biddeloos mooiste, De Toverspiegel. Patrick Cornelis, De Rode Ridder-fan en specialist in het tekenen van monsters en fantasy, mocht zijn ding doen met dit legendarische album.
Voor tekenaar en fans waren het spannende tijden, want hoe brengt Cornelis het er vanaf, en zal de fan dit album lusten? Inhoudelijk werd er aan het album amper geraakt. Hier en daar werd het taalgebruik wat opgesmukt (lees: iets minder archaïsch) en wat overbodige tekstballonnen weggelaten. De premisse blijft ook dezelfde: Johan ontdekt de Toverspiegel, een portaal naar een andere, idyllische wereld. Een wereld waarin de Fee van het Licht, Galaxa, leeft. Zij verzoekt hem om hulp, want de sprookjesachtige wereld wordt bedreigd door het monster Gorgontar. Johan is op slag verliefd en schenkt Galaxa zijn vertrouwen. Hij stapt door de grote spiegel. Het moment waarop Johans leven, en dat van alle De Rode Ridder-fans, compleet veranderde. Uiteraard duren mooie sprookjes nooit lang. Een roversbende is eveneens op zoek naar de Toverspiegel, en dan is er nog Bahaal, de prins der Duisternis die op slinkse wijze een voorlopig einde maakt aan een spraakmakende romance.
Het tekenwerk van de remake evalueren is geen sinecure. We vergelijken het tekenwerk van Patrick Cornelis, die zich redelijk buiten zijn comfortzone begeeft, met dat van Karel Biddeloo, op het moment dat deze laatste na jarenlang werken onder grote leermeesters volledig aan het loskomen is van het keurslijf van Willy Vandersteen. Wat ons het meeste opviel, is de inconsistentie die soms in het gezicht van Johan sluipt. Soms is het er knal op, vooral in close-ups. Van wat afstand of tijdens actiescènes durft Johan weleens vreemde grimassen trekken. Galaxa ziet er een pak stoerder uit, minder pop, meer de vrouw (rondingen incluis) die we ook in latere Biddeloo-albums leren kennen. Ja, die kleine transformatie geeft het album een andere kleurtint mee, maakt het toch dat beetje volwassener en het sluit beter aan met de hedendaagse De Rode Ridder van Fabio Bono en Marc Legendre. Overigens blijft de gelijkenis met Senta Berger toch wat behouden. Gorgontar wist ons dan weer van onze sokken te blazen, alsook Bahaal, die eveneens getuned werd. De moderne bladindeling en extra ruimte om mooie grote platen te tekenen doen de strip goed. Decors en details zijn alom aanwezig en profiteren van een knappe moderne inkleuring door Shirow Di Rosso. Lichteffecten, weerspiegelingen, noem maar op. Het bewijs dat inkleuring niet alleen sfeer, maar ook dynamiek kan brengen. Of hoe inkleurders tegenwoordig toch wel zwaar onderschat worden...
Voor jeugdige fans, die De Toverspiegel nooit gelezen hebben, is dit de uitgelezen kans om kennis te maken met een scharniermoment uit de reeks. Voor de oudere fans dan weer een uniek eerbetoon en de gelegenheid om het verhaal eens in weergaloze kleuren te lezen, want het oorspronkelijke verhaal raakte nooit in een kleureneditie uitgegeven. Deze remake presteerde voor het eerst ook wat Karel Biddeloo nooit is gelukt voor een album van De Rode Ridder: zijn naam op de cover...
JACKY CORNELIS |
