Galaxa en Senta Berger

Karel Biddeloo was een grote filmliefhebber. Hij bezocht er vaak in de spreekwoordelijke cinema om de hoek. In de jaren 1960 en vooral de jaren 1970 ging de ene na de andere B-film of pulpfilm in roulatie. En Biddeloo loved it! Meer dan eens bood een Amerikaanse, Duitse, Italiaanse of een andere internationale prent inspiratie voor een van zijn verhalen. Daarnaast kocht en las hij vele tijdschiften over films en schreef er artikels over voor onder meer Jet-magazine onder het pseudoniem Bik. Zo kon hij al eens een Charlton Heston interviewen of karikaturen maken van de bekendste filmsterren van het moment. Van een zekere Senta Berger moest hij wel een hele collectie foto’s bij elkaar hebben verzameld, want van haar ontleende Biddeloo haar looks om Galaxa in de loop van de verhalen vorm te geven. Maar wie is deze Senta Berger?

Senta Berger werd geboren op 13 mei 1941 in Wenen, Oostenrijk. Haar ouders hadden het niet breed, maar probeerden toch te voldoen aan de wensen van hun dochter. Op haar vierde begeleidde haar vader, een muzikant, haar op de piano terwijl ze op het podium zong. Een jaar later poogde ze een prille doorbraak te forceren als balletdanseres, maar haar lerares zag problemen in haar fysieke veranderingen tijdens haar puberteit.

Ze nam dan maar privé acteerlessen. In 1957 speelde ze een eerste rolletje in de film Die Unentschuldigte Stunde van Willi Forst, waarna ze zich inschreef op de befaamde Weense acteerschool Max Reinhardt Seminar. Ook daar echter geen geluk. Ze moest de school verlaten nadat ze zich zonder toestemming engageerde voor een nieuwe filmrol. In 1958 werd ze het jongste lid van het toneelgezelschap Josefstadt in Wenen. Toch ambieerde ze een job als filmactrice.

Ze slaagde erin om bij meer en meer regisseurs en producenten interesse te wekken om met haar in zee te gaan. Om te beginnen gebeurde dat voor een reeks musicals van producer Arthur Brauner, maar dat raakte ze snel beu. Ze boekt succes met een rol in Der Brave Soldat Schwejk (1960), met Heinz Rühmann, en nadien rijgt ze de rollen aan elkaar in zowel komedies als misdaadfilms. In 1962 verkaste ze naar Hollywood en werkte samen met sterren als George Peppard en George Hamilton (The Victors, 1963), Charlton Heston en Richard Harris (Major Dundee, 1965), Dean Martin (The Ambusher, 1967). In 1966 schitterde ze naast Frank Sinatra, John Wayne, Kirk Douglas en Yul Brynner in de film Cast a Giant Shadow waarin ze Magda vertolkte, een Israëlische soldaat tijdens de Israëlische onafhankelijkheids­oorlog in 1948. In 1967 wenkte een nieuwe Amerikaanse tv-serie met It Takes a Thief. Ze speelde mee in de pilot, maar deed daarna enkel nog in een losse aflevering waarin haar personage om het leven kwam. Een aflevering van The Man from U.N.C.L.E. in 1964, waarin ze een gastrol vertolkte, werd achteraf een heuse film, The Spy with My Face (1965). Leuk om weten is dat ze ook te zien is in de komische film If It’s Tuesday, This Must Be Belgium uit 1969. Ze keerde vervolgens terug naar Duitsland nadat ze toehapte om in een tv-reeks mee te spelen.

In 1969 keerde ze terug naar Europa en speelde vanaf de jaren 1970 vooral in Italiaanse films van frivolere aard, met ronkende titels als When Women Had Tails (1970), L’Amante ­dell’Orsa Maggiore (1971) of Amore e Ginnastica (1973). Het zijn vooral deze producties die Karel Biddeloo, op dat moment nog steeds vrijgezel die inwoont bij zijn moeder, fascineren. In de jaren 1980 volgden nog talrijke gastrollen in Duitse en Oostenrijkse televisieproducties.

In 1963 ontmoette ze Michael Verhoeven, de zoon van de Duitse regisseur Paul Verhoeven (niet te verwarren met de gelijknamige Nederlandse regisseur!). De twee begonnen hun eigen filmmaatschappij Sentana in 1965. Een jaar later trouwden ze en keerde ze terug naar Europa. Vanaf de jaren 1970 speelde ze vooral in Italiaanse films van frivolere aard, met ronkende titels als When Women Had Tails (1970), waarin ze een prehistorische vrouw vertolkte die een onwetende man de geneugten van seks aanleert, L’Amante ­dell’Orsa Maggiore (1971) of Amore e Ginnastica (1973). In de film De Sade (1969) onderging (of eerder ondernam) ze lesbische standjes in een film over de geperverteerde Markies De Sade. Het zijn vooral deze producties die Karel Biddeloo, op dat moment nog steeds vrijgezel die inwoont bij zijn moeder, fascineren. In de jaren 1980 volgden nog talrijke gastrollen in Duitse en Oostenrijkse televisieproducties.

Door de geboorte van haar twee zonen ging ze opnieuw op de theaterplanken staan. Met groot succes! Niet alleen in Wenen, maar ook in Hamburg en Berlijn trad ze op. Tussen 1974 en 1982 speelde ze in het theater steeds maar weer hetzelfde personage. Tussendoor nam ze er toch nog filmrollen bij, onder meer een van haar grootste rollen in de oorlogsfilm Cross of Iron (1977) met James Coburn.

In 1985 en 1986 maakte ze een comeback op de Duitse tv in de populaire serie Kir Royal. Daarna verzeilden nog meer hits op haar conto, zoals de tv-reeks Die Schnelle Gerdi (1989-2002) waarin ze een taxichauffeur speelde. In diezelfde periode startte ze een carrière als zangeres van chansons. In 2005 is ze nog steeds niet van het scherm weg te branden. Toen speelde ze in de tearjerker Einmal over een vrouw die gevangen zit in een ongelukkig huwelijk.

In februari 2003 werd ze de president van de Duitse filmacademie met als doel de nieuwe generatie Duitse acteurs en actrices in Duitse en Europese films te introduceren. Die taak nam ze tot 2010 op zich.

In de lente van 2006 verscheen in Duitsland haar biografie onder de ronkende titel Ich Habe Ja Gewußt, daß Ich Fliegen Kann. Daarin spreekt ze vrijuit over de niet erg subtiele toenadering van Hollywood-producer Darryl Zanuck om haar via de zetel een eind op weg te helpen in haar carrière. Op de set van de film Major Dundee kreeg ze van een filmmedewerker ook het onflatteuze compliment “You German pig” toegeslingerd omdat de familie van zijn vrouw in Auschwitz omkwam. De biografie werd een bestseller.

Tegenwoordig zet ze zich actief in voor milieubescherming en in vredesbewegingen. Ze woont nu in Grünwald nabij München in Duitsland.
Senta Berger heeft meer dan 150 rollen in bioscoop- en tv-film, tv-series en theaterstukken op haar actief en daar komen er nog steeds bij. Senta Berger is nog steeds actief in de filmwereld als actrice en producer. Over de film­wereld is ze intussen wat positiever: “De machts- en genderbalans is aan het verschuiven. Maar naar mijn mening wordt er te veel gediscussieerd over taal en geslacht en minder over de echte omstandigheden. Te veel over actrices, maar te weinig over schoonmaakvrouwen of buschauffeurs.”

Voor de Italiaanse erotische stripreeks Jolanda namen opeenvolgende tekenaars (onder wie Milo Manara) eveneens Senta Berger als model. Deze mantel- en degenreeks met de gravin Jolanda de Almaviva liep van 1970 tot 1974 en werd grotendeels vertaald door De Vrijbuiter / De Schorpioen tussen 1973 en 1977. De exotische en erotische verhalen spelen zich af in het maritieme milieu waarin piraten, kapers en conquistadores circuleren.

Karel Biddeloo heeft de actrice in zijn strips toch een rol toebedeeld met meer aanzien: de Fee van het Licht.

Originele pagina's uit Jolanda, alle door Milo Manara op scenario van onder meer Roberto Renzi. De Italiaanse stripmaker was een van de tekenaars van de heldin waarvoor het uiterlijk van Senta Berger een inspiratiebron was. In 2010 gaf Mondadori een album uit met een nieuwe cover van Manara. In 2012 tekende hij een houtskooltekening van zijn oude heldin Jolanda voor een verkoopexpo van Huberty & Breyne.