Patrick
Van Oppen
[gecontacteerd door Peter D'Herdt]
Albums van Patrick Van Oppen (1969, België):
Kiekeboe: De Methode Matopeh (assistentie voor Merho, Standaard Uitgeverij) • Pieter Aspe (bewerking van Pieter Aspe, 2 albums, Standaard Uitgeverij) • Op Weg met Jan Berchmans (scenario van Dominique Bar/Paule Fostroy, Editions Coccinelle) • De Vijfde Man (scenario van Ivan Claeys, De Striep).
Wat maakt van Franquin zo’n bijzonder auteur?
 Franquin is heel sterk in het vatten van de tijdperioden waarin hij heeft gewerkt. Hij weet zijn observaties fantastisch goed op papier te zetten. Daardoor heeft hij mooie tijdsdocumenten gemaakt van zijn strips. Als je bijvoorbeeld een Robbedoes uit de jaren vijftig inkijkt, voel je heel die periode weer tot leven komen, en dat zelfs zonder dat het gedateerd overkomt.
Ik ken geen andere stripauteur die dat zo goed kan als hij.
Hoe maakte u voor het eerst kennis met Franquin of zijn albums? Wat herinnert u zich van hem? Heeft u persoonlijke contacten met hem gehad?
 Het werk van Franquin leerde ik begin jaren zeventig kennen in een Robbedoes-verzamelalbum dat bij mijn grootouders lag. Dat heb ik al snel mee naar huis gesmokkeld. Daarin stond natuurlijk Guust Flater maar er stond ook iedere week een monstertje in van hem, lezers konden er stickers van kopen...
Niet veel later kreeg ik een Ton en Tinneke-album cadeau. Ik denk dat ik het kwijtgespeeld ben. Toen ik zelf begon te tekenen tekende ik meestal platen na uit Robbedoes. Onlangs vond ik er nog eentje, getekend naar Franquin.
'k Heb hem nooit persoonlijk ontmoet, jammer genoeg.
Wat is uw favoriete Franquin-album, -avontuur, -gag of -personage en waarom?
 Zwartkijken. Grafisch een meesterwerk.
Heeft Franquin ook uw werk beïnvloed?
 Nee, zeker niet. Ik hield veel meer van realistische strips. Daarin werd in de jaren zeventig en tachtig veel gearceerd en gestippeld. Dat was wel iets wat me facineerde in Franquins werk van die tijd.

Welke impact op de stripwereld heeft Franquin vandaag nog, vindt u?
Dat vind ik een moeilijke vraag om te beantwoorden, te meer ik zowel Franquin niet echt gevolgd heb als dat ik op dit moment ook niet heel precies de huidige stripwereld op de voet volg.
Natuurlijk zijn er series zoals Joe Bar Team die de erfenis van Franquin verderzetten tot in de kleinste details, en leeft de Marsupilami voort dankzij Batem en dankzij de tekenfilms van Walt Disney. In de humoristische strips klinkt zeker nog altijd de echo van Franquin, maar de huidige auteurs voegen er erg veel persoonlijkheid aan toe.
Franquin is lang een referentie geweest maar ondertussen is hij een vertrekpunt geworden waarop jonge tekenaars hun eigen stijl enten.