BATMAN: DE TV-SERIE
 
regie: Leslie H. Martinson
schrijvers: Stanley Ralph Ross, Stanford Sherman, Charles Hoffman, Lorenzo Semple Jr. (hoofdschrijver), Bob Kane (characters)
hoofdrolspelers: Adam West (Batman / Bruce Wayne), Burt Ward (Robin / Dick Grayson), Neil Hamilton (Gordon), Yvonne Graig (Batgirl / Barbara Gordon), Lee Meriwether / Eartha Kitt (Catwoman), Cesar Romero (The Joker), Burgess Meredith (The Penguin), John Astin / Frank Gorshin (The Riddler), Julie Newmar (Catwoman)...
soundtrack: Nelson Riddle
release: 120 afleveringen in 1966-1968

Over de eerste Batman-series in 1943 en 1949 hadden we het al elders. Vervolgens bleef het onder andere door de reacties op de ronduit racistische ondertoon in beide serials televisiegewijs lange tijd stil rond de Pyjamadragende Wraakengel. De legende wil dat in de Playboy Mansion van Hugh Hefner de aanleiding werd gegeven voor een revival. Tijdens diens movie nights werden immers regelmatig oude afleveringen van Batz en zijn playboy Robin geprogrammeerd en die mochten op de nodig bijbal... euh…bijval rekenen. Een hoge — no pun intended — piet bij ABC pikte dat op en haalde de televisierechten binnen. Het project kwam in handen van producer William Dozier die — de serie uit de jaren 1940 parodiërend — op onnavolgbare wijze de vertelstem zou gaan vertolken en zo de scenario's moeiteloos nog verder over de top tilde dan ze al waren. Hij kwam ook op het lumineuze idee om de afleveringen op te splitsen in twee wekelijkse halfepisodes, gescheiden door een cliffhanger en de legendarische woorden "Tune in tomorrow — same Bat-time, same Bat-channel!" Daarnaast zijn ook de voorbijvliegende onomatopeeën (er bestaan volledige lijsten van!) een onvergetelijk aspect aan deze serie geworden.

Toch mag deze adaptatie van Batman ook om andere redenen herinnerd worden. Naast de heerlijke zelfrelativerende, haast Britse humor, maken namelijk twee belangrijke pijlers de serie onvergetelijk goed: de acteurs en de Batdinges. Met dat laatste bedoel ik enerzijds de grot van het Toffe Tweetal en alle bijhorende accessoires, die niet alleen erg knap gemaakt zijn (let ook op de grappige details zoals de poef die onderaan de palen staat langswaar Bruce en Dick naar beneden glijden), maar waar ook nog eens netjes is opgeschreven waarvoor alles moet dienen (bijvoorbeeld op de glijpalen: "Access to Batcave via Batpoles"... duh!). Anderzijds denk ik aan de Batmobile en de andere voertuigen (die er weliswaar pas na de film uit 1966 bij kwamen). Daarnaast wordt de serie gedragen door een groep geweldige (en niet per se geweldig goede) acteurs. Over Adam West, die nog steeds geïmiteerd wordt door Jan Leyers, had ik het al in de bespreking van de film uit 1966. Ook Burt Ward beschikt over datzelfde staaltje subtiele overacting en diezelfde dosis gezonde zelfrelativering (bekijk de film Return to the Batcave en je weet wat ik bedoel). Ik verdenk beide acteurs ervan dat ze wisten dat ze geen supertalenten waren, maar dat ze zich gewoon bijzonder goed geamuseerd hebben tijdens de drie jaar dat de serie liep. Beiden spraken trouwens nadien nog ettelijke malen geanimeerde versies van de Spitsorige Wreker en zijn Trouwe Bijzit in, dus windeieren heeft het hen niet gelegd.

De echte sterren waren echter de slechteriken. De Vreselijke Vier — Penguin, Riddler, Catwoman en Joker — werden zo memorabel neergezet dat de standaard (Frank Gorshin introduceerde naar het schijnt zelfs een outfit die nadien werd overgenomen in de comics) voor vele decennia (en wat mij betreft nog altijd) werd gezet. Mijn persoonlijke favoriet blijft The Riddler die gespeeld werd door Frank Gorshin, die als enige van de cast een Emmy versierde. Burgess Meredith speelde de Penguin en hij introduceerde het kenmerkende pinguïnachtige gekrijs eigenlijk per ongeluk: als niet-roker werden zijn stembanden danig geïrriteerd door de sigaretten die hij moest roken. The Joker werd gespeeld door Cesar Romero (prima geïmiteerd door Tommy Lee Jones in Batman Forever. Alleen jammer dat hij eigenlijk Two-Face moest spelen), die pertinent weigerde zijn snor af te scheren en die dus maar mee werd wit geverfd met de rest van zijn gezicht. Last but not least: Julie Newmar in een spannend pakje dat destijds menig Amerikaan moet gechoqueerd hebben maar spontane bewondering oogstte van Adam West ("the sexiest woman on television") en Bob Kane ("terrific!") himself, als Catwoman. Ook de andere, soms erg vergezochte, stoute jongens en meisjes werden vaak memorabel (en daarom dus ook niet memorabel goed) neergezet en op een bepaald ogenblik — toen "een slechterik spelen in Batman" nog beter was dan "meedoen aan Sterren op de Dansvloer" — zelfs door allerhande grote namen uit het toenmalige en latere wereldje (om er maar een paar te noemen: Cliff Robertson (je kent hem uit Charly, maar ook als Oom Ben in de Raimi-Spidermans), Anne Baxter (Nefertiri in The Ten Commandments), Eli Wallach (ja, hoor, The Ugly speelde Mr. Freeze!), Zsa Zsa Gabor en Roddy McDowall, beter gekend als de aap Cornelius uit Planet of the Apes).

Met onder andere die geforceerde gastrollen werd ook de ondergang van de serie ingeluid. In 1968 daalden de kijkcijfers en NBC, dat geïnteresseerd was om de serie over te nemen en nieuw leven in te blazen, haakte af toen bleek dat ABC de set al afgebroken had en er bijna een miljoen dollar nodig was om de batcave in haar oude glorie te herstellen. Twintig jaar lang ging de real life-versie van de Getormenteerde Bozerik in een winterslaap, tot Tim Burton hem in 1989 terug wekte. Maar dat is een ander verhaal.
 
 
BESPREKING: PETER D'HERDT
 


© De Stripspeciaalzaak, 2012