 |
| |
tekst:
Howard Chaykin
tekeningen: Dan Brereton
release: 1997-1998 |
 |
|
In een tijd van politieke en sociale onrust rekenen de burgers
van Gotham op het Dynamic Duo om de orde te bewaren. En dan gaat
het uiteraard over Robin... en Batgirl. Dit volledig geschilderde
Elseworlds-verhaal is gesitueerd in de jaren 1960. Behalve
de anomalie in de duosamenstelling is The Joker een hete stoot
(een zelfverklaarde bitch, luisterend naar de naam Blanca Steeplechase),
is Bruce Wayne een anderssoortig held en is in zijn plaats Barbara
Gordon de getormenteerde wraakengel. Bovendien is er een zeer
ongemakkelijke seksscène tussen Bruce Wayne en Black Canary.
Thrillkiller gebruikt de vertrouwde personages en duwt
ze zachtjes van hun plaats waardoor er verrassingen op bijna elke
pagina te beleven zijn. Geen enkele burger van Gotham City is
hier echt zichzelf, maar geen enkele staat zodanig ver van zijn
of haar oorspronkelijke versie dat het ongeloofwaardig wordt.
Ook na zoveel jaar leest Thrillkiller daarom als een
verfrissende kijk op de Batman-mythos.
De TPB bundelt de oorspronkelijke miniserie (tweederde van het
boek) en de tegenvallende sequel Thrillkiller '62. De
eerste versie van Howard Chaykin en Dan
Brereton is slim en mooi, maar lang niet perfect. In
de vroege jaren 1960 is John F. Kennedy president,
zijn The Beatles nog niet mondiaal beroemd en
vormen Batgirl en Robin dus een duo dat een persoonlijke kruistocht
voert tegen corrupte flikken. Chayklin dokterde voor Bruce Wayne
een achtergrondverhaal uit waarin zijn ouders zijn vermoord door
hun eigen bedienden. Hij moest zijn enige bezitting, zijn huis,
verkopen aan Barbara Gordon die zelf een fortuin in de schoot
geworpen kreeg dankzij de levensverzekering van haar vermoorde
moeder. Bruce trad toe tot het politiekorps en ontwikkelde zich
er tot een gedecoreerde speurder, eentje die niet op de payroll
staat van The Joker. Ondertussen kiest Babs voor het pad dat in
de reguliere reeksen is weggelegd voor Batman. In de sequel wordt
Bruce alsnog Batman en komt er een flik in voor met een dubbel
gezicht. Niet Harvey Dent evenwel, die nochtans ook — ongeschonden
— meespeelt.
Ondanks enkele misstappen is Thrillkiller een fascinerend
verhaal. De verschuiving van de personages en de hardboiled-plot
maken het compleet. Breretons schilderwerk is prachtig bij stilstaande
beelden, maar als er actie moet worden uitgebeeld, vertalen zijn
illustraties dat niet al te goed. Voor de liefhebbers geven we
nog mee dat hij elke vrouw in Gotham voorziet van een DD-cup.
De sequel Thrillkiller '62 verliest alle scherpte in
vergelijking met diens voorganger. Voeg er een zwak ontworpen
Harley Quinn en om een onduidelijke reden opgedoken Black Canary
aan toe en het lijkt op een plot dat er uitziet als een Jackson
Pollack (gooi heel wat troep op een doek en hoop dat
er wat moois uit voorkomt). Het is tam, traag en het overtuigt
niet. Probeer de sequel gewoon te zien als een bonus die niet
echt nodig is, maar die het origineel ook niet hoeft aan te tasten.
Thrillkiller is op zijn best een van de betere Elseworlds-verhalen. |
|