|
|
tekst:
Alan Moore
tekeningen: Brian Bolland
release: 1988 |
|
|
The Joker is Batmans bekendste vijand. Voor wie hem niet kent:
wit gezicht, verwrongen en bloedrode mond, groen haar, psychopaat,
slag van de molen. Al van in 1940, in het eerste nummer van Batmans
officiële reeks, maakt deze nare nar het leven van Batman
zuur. Er zijn tal van verhalen die zijn ontstaan uit de doeken
doen en veel van die vertellingen spreken elkaar tegen. The
Killing Joke van Alan Moore en Brian
Bolland wordt meestal naar voren gebracht als de meest
waarschijnlijke oorsprong van The Joker, maar zelfs in dat boek
zelf zegt de "Clown Prince of Crime": "Sometimes
I remember it one way, sometimes another... if I'm going to have
a past, I prefer it to be multiple choice! Ha ha ha!"
The Killing Joke kwam uit in 1988 als een one-shot, een
aparte special buiten de hoofdreeks van Batman. Hoewel
de strip de ontstaansmythe van een der bekendste schurken in de
populaire cultuur uit de doeken doet, is dat niet eens het interessantste
aspect van het verhaal.
De Joker vat in deze strip het plan op om te bewijzen dat iedereen
een waanzinnige massamoordenaar kan worden als er maar genoeg
psychische druk en marteling worden toegepast. Hij ontvoert James
Gordon, de politiecommissaris van Gotham en een vriend van Batman,
en maakt het zijn zaak om Gordon even kierewiet te maken als zichzelf.
De belangrijkste zet in zijn plan bestaat eruit dat hij de dochter
van Gordon, Barbara, levensgevaarlijk verwond aan de ruggengraat
en haar daarmee tot een leven in een rolstoel doemt.
Een even interessante verhaallijn is de parallel die getrokken
wordt tussen Batman en de Joker. Beiden hebben op één
dag alles verloren waar ze om gaven en keerden zich af van de
normale wereld. Beiden creëerden een nieuwe identiteit voor
zichzelf om te kunnen omgaan met hun persoonlijke drama. En zeg
nu zelf: een normale mens doet dat niet.
Dat Alan Moore kan schrijven, weten we al. Het boek staat dan
ook bol van de spectaculaire scènes, overtuigende dialogen
en scènes met meer lagen dan de doorsnee ajuin, maar ook
de tekeningen zijn van een andere aard dan die in de doorsnee
superheldenstrip.
Brian Bolland heeft niet zo heel veel stripwerk geproduceerd en
is een tekenaar die in de comicwereld vooral bekend is voor zijn
covers. Wie zijn tekeningen onder ogen krijgt, begrijpt meteen
waarom. Bolland tekent met zeer gedetailleerde, fijne lijnen in
een zeer realistische stijl. Een hele strip voltekenen in zijn
stijl neemt gewoonweg teveel tijd in beslag in de Anglo-Saxische
stripwereld waar een pagina per dag zowat de doorsnee productie
is. Fijn voor ons dat de man toch de moeite genomen heeft voor
The Killing Joke.
Bovendien heeft hij zich ook nog eens geëngageerd om voor
de herdruk in 2008 de hele zwik opnieuw in te kleuren met meer
realistische kleuren. Niet dat het originele kleurwerk van John
Higgins zo afgrijselijk was, maar de technieken van vandaag
bieden toch wel meer mogelijkheden.
Alan Moore zelf heeft in interviews achteraf verklaard dat hij
dit boek een van zijn minder geslaagde werken vindt. Voor ik daarop
inga, drop ik even dat Moore nog steeds met uitgever DC
overhoop ligt om een rechtenkwestie rond Watchmen en
dat dat motief genoeg is om DC een hak te proberen zetten. Maar
kom, Moore vindt de personages niet realistisch genoeg en vind
het geweld iets te excessief. Daar valt over te discussiëren.
Maar Moore vergelijkt natuurlijk vooral met eigen werk. Als men
deze zesenveertig strippagina's naast kleppers als From Hell
en Watchmen legt, dan heeft hij gelijk. Als men dit werk
echter naast doorsnee superheldenwerk legt, dan stijgt het ver
boven de middenmoot uit en is het gewoonweg een van de beste Batman-strips
ooit. |
|