regie:
Christopher Nolan schrijvers: Jonathan Nolan (screenplay),
Christopher Nolan (screenplay & story), David S. Goyer
(story), Bob Kane (characters) hoofdrolspelers: Christian Bale (Batman
/ Bruce Wayne), Heath Ledger (The Joker), Aaron Eckhart
(Harvey Dent), Michael Caine (Albert), Maggie Gyllenhaal
(Rachel), Gary Oldman (Jim Goron), Morgan Freeman (Lucius
Fox), Cillian Murphy (Scarecrow),... soundtrack: Hans Zimmer, James Newton Howard release: 2008
De tweede worp in de Christopher Nolan-trilogie zal voor altijd bekend staan als de laatste film van Heath Ledger. De focus zal dan ook voor diezelfde altijd in de eerste plaats liggen op zijn neerzetting van The Joker, met een fascinerende blik in zijn ogen en een paar tics die je bijblijven. Een fantastische The Joker, maar een heel andere dan Cesar Romero of Jack Nicholson, waardoor een vergelijking niet mogelijk is en je het predicaat "de beste Joker ooit" niet uit mijn mond zal horen. De “meest duistere en dreigende Joker ooit” is hij ongetwijfeld. Zo angstaanjagend dat je het gevoel hebt dat Batman er nooit klaar mee zal zijn.
De film herleiden tot de prestatie van Ledger zou echter unfair zijn en er zijn meer redenen waarom de prent een plaats verdient in de hogere regionen van de filmtoppen (ook al lijkt zijn huidige plaats in de de top van de Internet Movie Database, nog vóór pakweg Star Wars, Seven Samurai en Once Upon A Time In The West toch overschat). De acteurs, om te beginnen. Wat mij betreft is de échte ster van de film immers Aaron Eckhart. Een halve film speelt hij de gedreven Harvey Dent (je weet ongetwijfeld dat die in de eerste Batman-afleveringen nog Harvey Kent heette, maar dat werd aangepast omdat de verwarring met de Man van Staal te groot was). Daarna verwordt hij tot een demonische Two-Face — “de beste Two-Face ooit” (en gelukkig een heel andere dan die van Tommy Lee Jones). Andere eervolle vermeldingen zijn er voor de acteurs met eerder ondersteunende rollen die — de ideale persoon op de ideale plaats — onopvallend de film naar een hoger niveau tillen. Gary Oldman, altijd goed, zet een ingetogen Gordon neer, Michael Caine heeft niets van zijn charme verloren en kruipt met Engelse flair in de huid van butler Alfred, het zelfvertrouwen van Morgan Freeman druipt van zijn Lucius Fox, zelfs Eric Roberts konden we verdragen als maffiabaas Maroni. Enig minpuntje blijft Christian Bale: te dandy als Bruce Wayne, te soft als Batman (en dan wordt het door dat grommend stemmetje heus niet dreigender). Net als in alle films sinds 1989, is het invullen van de hoofdrol dus een gemiste kans. De beste Batman van de nieuwe generatie blijft Michael Keaton en dat zegt feitelijk al genoeg.
Het tweede wat de film echt goed maakt, is het ongelooflijke tempo en het ingenieuze verweven van meerdere verhaallijnen. Het relaas van twee slechteriken, The Joker die gewoon gek is en Two-Face die gek wordt van verdriet die samen — heel onklassiek — geen team vormen tegen de goeien, maar individueel Batman de duvel proberen aan te doen. Daarbij de interne strijd bij Gordon die wel de enige eerlijke flik in Gotham lijkt te zijn en bij Wayne/Batman zelf die de film een zeer pessimistisch tintje geven. Als kind van deze tijd is deze prent erg duister en razendsnel. Niet erg ontspannend, maar wel een denderende rollercoaster van begin tot einde. De trip gaat zo snel dat ik bij de moord op Rachel en de verminking van Dent zelfs dacht: “en de rest is voor de volgende film, same Bat-time, same Bat-channel”. En dat terwijl we nog een halve toer hadden te gaan. Een fijne attractie!
