 |
| |
tekst:
David Lapham
tekeningen: Ramon Bachs,
Nathan Massengill
release: 2005-2006 |
 |
|
Rond de periode dat er doorheen de rest van de titels in de Batman-familie
de crossover War Games
liep, werd voor Detective Comics de komst van David
Lapham aangekondigd. Op dat moment had Lapham al heel
lang geen mainstreamwerk, en zeker geen superheldenwerk verricht.
Indertijd, en dan spreek ik van de vroege jaren 1990 werd Lapham
door Jim Shooter ontdekt toen die aan het hoofd
stond van Valiant Entertainment. Daar tekende
en schreef Lapham onder andere Harbinger en Shadowman.
Shooter zelf verwees naar hem als "de Frank Miller
van de jaren 1990".
Voor de meeste comicliefhebbers is David Lapham natuurlijk bekend
als de auteur van Stray Bullets, een maandelijkse outing
in de onmetelijke verbeelding van Lapham. Meestal waren de Stray
Bullets kleinschalige misdaadverhalen, maar soms ging hij
een iets absurdere, zwart humoristische toer op, zeker als hij
verhalen met Amy Racecar schreef. Helaas, door terugvallende verkoop
en andere mislopers verscheen Stray Bullets heel onregelmatig
en uiteindelijk helemaal niet meer.
Zijn aankondiging als schrijver voor Detective Comics
was dus niet eens zo'n grote verrassing, gezien zijn achtergrond
in misdaadverhalen. Bovendien hadden toen zowel Greg Rucka
en Ed Brubaker de creatieve Bat-touwtjes
in handen en beide heren hebben zeker raakvlakken met Laphams
stijl.
Om Lapham de kans te geven zijn visie ten volle te ontwikkelen
werd Detective Comics dus niet in de crossover-frenzy
van dat moment opgenomen, en een jaar lang prijkte op de titelpagina:
"These events take place prior to War Games".
Waarmee niet alleen gezegd was dat er misschien wel personages
in Detective Comics rondliepen die dat niet langer kunnen
door gebeurtenissen in War Games, maar vooral dat dit
een klassiek Batman-verhaal kon worden zonder behoefte
aan een voorafgaande continuïteit, veranderingen van status
quo en dat soort dingen. Er zijn dan ook twee manieren om zo'n
verhaal te bekijken: het is bijvoorbeeld gemakkelijk om het opzij
te schuiven en te kiezen voor de grote verhalen waar iedereen
bij betrokken is, omdat die belangrijk zijn. Ofwel wil je alleen
maar een goed verhaal met een bekend en geliefd personage zonder
al te veel voorkennis. Beide zijn aanvaardbare tactieken, de ene
hoeft de andere ook helemaal niet uit te sluiten, maar City
of Crime hoort duidelijk in het tweede kamp.
In City of Crime wordt het Batman en Bruce Wayne kristalhelder
gemaakt dat Gotham City misschien wel actief tegenwerkt. Er wordt
wel vaker van verhalen beweerd dat de omgeving er ook een rol
in speelt, maar in City of Crime is die heel actief.
Verschillende gruwelijke feiten en misdaden worden uitgelegd alsof
de stad ze met opzet begaat, misschien om de aandacht van Batman
te trekken of om hem kwaad, jaloers, onzeker te maken... Het lijkt
wel alsof iedereen in de hele stad zijn verstand verloren is.
Tegen die achtergrond raakt Batman in een reeks bizarre misdaden
verwikkeld en dreigt zelf gek te worden. Hoewel, als de man naar
de acties beoordeeld wordt, was hij dat misschien al.
In combinatie met de duistere, gedetailleerde tekeningen van sterk
ondergewaardeerd werkpaard Ramon Bachs krijg
je een lijvig en beklijvend verhaal van net geen driehonderd pagina's
op je bord.
|
|