Imagine... Napoleon verslaat de Engelsen in Egypte, geeft Wellington een pak slaag in Waterloo en breidt het Franse keizerrijk, l'Empire, uit tot aan de grens met China. Engeland bezit alles behalve de machtspositie die het — volgens de werkelijke geschiedschrijving — altijd bezeten heeft. Te Nisjapoer, op de grens met Frans Indië, mondt een bescheiden slag tussen de Engelsen en de Fransen uit op een nederlaag voor deze laatsten. Voor het eerst sinds lang is de kleine generaal verslagen. De Franse generale staf, gekrenkt in zijn trots stelt een grondig onderzoek in. Is de Franse codeermachine gekraakt? Welke rol spelen de moordlustige Thug-krijgers en wie is de geheimzinnige Engelse bevelhebber die Napoleon het nakijken gaf, maar zijn gezicht niet liet zien tijdens de slag? Kapitein Sint Elmo, een gehaaide militair, en de geslepen Charles Nodier zoeken het voor ons uit.

Jean-Pierre Pécau maakt handig gebruik van deze twist met de geschiedenis. Na De Verborgen Geschiedenis (waarvan net de eerste cyclus is afgerond) lijkt dit een opwarmertje voor hem. Anders dan de gehele geschiedenis te herschrijven, blijft het hier echter bij een zeer specifieke tijdsperiode. Nu vonden we het uitgangspunt van deze reeks al geslaagd, maar wat Pécau aan elementen toevoegt om zijn verhaal cachet te geven, is zowaar nog beter. Op pagina 5 duiken stoomtanks op! De eerste in een reeks Da Vinci–achtige uitvindingen die naadloos in een roman van Jules Verne ingelast zouden kunnen worden. Gepantserde stoomslagschepen, zeppelins avant la lettre, stuk voor stuk magnifieke creaties... we love it!

Igor Kordey nam eerder al veel van het tekenwerk van De Verborgen Geschiedenis op zich. Dit bleef niet zonder kritiek. Ondermaats qua kwaliteit en afwerking klonk het. In Empire mogen we toch stellen dat Kordey degelijk werk aflevert. Je zal maar een stoomtank moeten tekenen. Personages worden niet altijd met evenveel detail in beeld gebracht, wat de herkenbaarheid niet ten goede komt. Moge dit tekentechnisch een minpunt zijn, echt storend vonden we het niet. De contrastarme, sobere achtergronden, in schril contrast met de vaak fel ingekleurde voorgrondelementen, vormen een constante in dit verhaal. Dit schept extra sfeer en werkt ondersteunend voor het tekenwerk.

Empire vraagt ongewild om een vergelijking met De Verborgen Geschiedenis. Hoewel de sfeer van voornoemde conceptreeks duidelijk voelbaar is, verrast Empire op andere manieren. Hoe dan ook verdient Empire de status van een zelfstandige reeks, sowieso omdat het dus écht niets te maken heeft met De Verborgen Geschiedenis. Nog dit: we raden af deze strip te lezen vlak voor het examen geschiedenis, het zou het puntensaldo niet ten goede komen. Overigens weer een pluim voor Silvester, de vertaling heeft hier en daar wel eens last van ietwat houterige zinnen (ja, ondergetekende las ook de Franse versie) maar is meer dan degelijk. Dit jaar nog krijgen we deel 2 voorgeschoteld, waarbij we zowaar de Fransen bijbenen. Met deel 3 is de reeks compleet. We wachten in spanning.