Als er één auteur is die in de afgelopen tien jaar superbekend is geworden, dan is dat Lewis Trondheim wel. Hij is samen met Joann Sfar verantwoordelijk voor een hele nieuwe stroming in het stripverhaal. Daarnaast is zijn enorme productie ook een prestatie op zich die doet denken voor Willy Vandersteen in zijn pré-Studio Vandersteen-tijd. Wat maakt Trondheim nu zo anders? Misschien wel het hoge tempo in zijn verhalen met telkens tussendoor een kort rustpunt. Deze rustpunten zijn veelvuldig aanwezig en worden meestal gebruikt om een gebeurtenis tot de hoofdpersoon door te laten dringen. De blik op oneindig, het lichaam tot stilstand gebracht. Alsof hij niet kan geloven wat er net gebeurde. En vervolgens gaat de actie weer full speed verder. Deze rustpunten werken ook op onze lachspieren. Het is blijkbaar een goede scenariotruc want de vele albums worden grif in vele talen verkocht.

De Vloek van de Paraplu zijn gebeurtenissen op telkens één pagina die Lewis zelf heeft meegemaakt. Echt van die dagelijkse dingen. Hij tekent zichzelf en zijn omgeving als dieren. Feitelijk is dit een vervolg op het album Net Echt dat stichting Zet.El. in 2002 heeft uitgegeven. De verhaaltjes zijn ronduit vermakelijk. Vooral omdat Lewis zichzelf afschildert als een paranoïde, speelse en soms naïeve man. Eigenlijk is hij het kind in de man die de meeste volwassen mannen nog proberen te behouden. Daarom spreekt het ons zo aan. De titel van het boek is ontleend aan een aantal grappen rond bijgeloof. Lewis vindt allerlei dingen op straat en die brengen volgens hem geluk. Zo ook een paraplu. Daarna besluit hij dat het onzin is en brengt de paraplu terug op de plek waar hij hem vond. Al snel blijkt zijn vrouw de auto total loss gereden te hebben. Het terugleggen van de paraplu bracht dus ongeluk, vandaar de titel De Vloek van de Paraplu.

In Nederland heeft het vrij lang geduurd voordat er boeken van Trondheim vertaald raakten. Maar intussen hebben Zet.El., Silvester, Uitgeverij L en Bries al boeken van hem uitgegeven. Series als Donjon en Kobijn of one-shots als Buitenaards, Het Eiland Bourbon 1730, Mister I en Mister O. En wat zal er nog allemaal volgen? In Frankrijk wordt hij op handen gedragen. Niet voor niets won hij in 2007 de Grote Prijs van Angoulême, het grootste stripfestival van Europa.