SAMOERAI 1
Het Hart van de Profeet
Frédéric Genêt + Jean-François Di Giorgio • Daedalus
48 p. (SC)
|
|
| Oosterse kunst |
|
Okko! Voilà, het woord is gevallen. Dat moeten we dus niet meer herhalen. Want de vergelijkingen zullen bij het bekijken van Samoerai niet van de lucht zijn. Terecht? Ja en nee. Terecht, omdat ook Samoerai over een — jawel — samoerai verhaalt en het bovendien in een Japanse setting staat met vergelijkbare tekenstijl en kadrering. Neen, omdat het geheel toch meer op avontuur dan op esoterie terugplooit, afgaande op dit eerste deel. Bovendien zouden we Samoerai groot onrecht aandoen om het zomaar af te tekenen als een doorslagje van — nou, goed, nog één keer dan — Okko. Het verhaal bevat ruim voldoende kwaliteiten om op zichzelf te staan. Bovendien kunnen we er evengoed De Wind der Goden of Chinees Rood bijsleuren. Alleen liggen die iets verder in ons geheugen.
Op een dag verlaat samoerai Takeo het klooster waarin hij verbleef sinds zijn broer hem daar achterliet. Vergezeld van zijn helper Shiro besluit hij hem weer op te zoeken. In eerste instantie is het de bedoeling om via Guma naar het eiland zonder naam, een enorme tafelberg in het midden van een meer, te reizen. Maar niet elke reis verloopt zoals gepland en wanneer het tweetal Natsumi, een klein meisje en Kinu, haar opvoedster, tegenkomen, verandert hun lot drastisch. Natsumi weet namelijk een groot medaillon uit twee in elkaar gesmede ringen te wurmen, zonder de ringen te beschadigen. De onrust die dat onder de omstaanders teweeg brengt, is zo hevig dat Takeo besluit om de twee vrouwen onder zijn hoede te nemen en ze naar het dichtstbijzijnde klooster in bescherming te brengen. Maar of hij weet waar hij aan begonnen is, is een ander paar mouwen.
Het erg sterke eerste deel van Samoerai komt eigenlijk een beetje uit de lucht vallen. Tekenaar Genêt deed op de Nederlandse markt nog niets anders dan het helpen inkleuren van Intox. Spectaculair is anders. Ook Di Giorgio kleurde diezelfde strip mee in, maar schreef daarenboven het soms erbarmelijk getekende Shane. Munro, een serie in beeld gezet door eerst Griffo en daarna Taymans, bleek als geheel al wat beter te zijn, maar echt blijven hangen deed het toch ook niet. Als het duo deze ingeslagen weg verder bewandelt, dan beleven we nog hoogdagen. Aanrader! |
|
| > TOM DE LENTDECKER — maart 2007 |
