Bibliografie van Giancarlo Alessandrini
• Overzee
• Quintett (deel 5)
Bibliografie van Frank Giroud
• "Vergeten" in Annam
• Angelus
• Azrayen'
• Black Page
• De Advocaat
• De Blauwe Verten
• De Erfgenaam
• De Expert
• De Fleury-Nadals
• De Ondergang van de Dapperen
• De Tien Geboden
• Eva K.
• Geheimen - De Schimmenwals
• Geheimen - De Slang onder het IJs
• Geheimen - De Splinter
• Geheimen - Samsara
• Het Ibismeisje
• Jackson
• Levenslijnen
• Levenslijnen
• Levenslijnen
• Mandrill
• Missouri
• XIII Mystery
QUINTETT 5
De Val


Giancarlo Alessandrini + Frank Giroud • Dupuis (Impressie(s))
80 p. (SC)
Opengetrokken ogen

Vier personages, een reeks samenlopende en aaneengeklitte gebeurtenissen en de gevolgen daarvan in 1916. Daarmee schreef Frank Giroud minutieus de eerste vier delen van Quintett over een in het Griekse Pavlos samengesteld kwintet musici ten tijde van de Eerste Wereldoorlog. Elk van hen speelde zijn rol in een complot waarbij verschillende drijfveren (wraak, hebzucht,...) een aantal doden opleverde. In 1932, in Parijs, wordt langzaam duidelijk dat hun complot paste in een ander complot, een zuur experiment uitgedokterd door twee oude bekenden.

Vooraleer je aan dit laatste verhaal begint, neem je best de waarschuwing op de backcover ter harte: je moet écht de eerste vier albums herlezen om je weg te weten doorheen namen van alle betrokkenen en wat ze precies hebben uitgevreten in 1916. Praktisch elk belangrijk detail uit deze voorgangers wordt in het tachtig pagina's tellende slotdeel geduid. En daar heeft Giroud wel zijn tijd voor nodig. Pas na pakweg zestig pagina's voel je een climax aankomen. De rit daarheen is redelijk vervelend. Eerst volgt een hereniging van de hoofdrolspelers. Met heel wat (te veel zelfs) opgetrokken wenkbrauwen krijgen ze documenten onder en wijd opengesperde ogen en er moeten nog wat wrijvingen worden weggewerkt. Maar eens dat allemaal achter de rug is, begin je zelf je ogen open te trekken. Giroud zet zomaar eventjes alle voorgaande delen in een compleet ander daglicht. Die voorlaatste pagina, een brief, doet het hem helemaal. Dit maakt de reeks compleet, de kers op de taart als apotheose. De pagina daarna had voor ons daarom niet gehoeven. Het is een overbodig staartje dat eigenlijk een einde te veel is.

Niettemin kunnen we concluderen dat Giroud met weliswaar een iets minder grote impact dan De Tien Geboden ook van deze conceptreeks een ingenieuze stunt heeft uitgehaald. In de Italiaanse tekenaar Giancarlo Alessandrini (aanvankelijk zou zijn landgenoot Giulio De Vita dit album tekenen) vond hij een geschikte kompaan, al lijkt zijn tekenwerk hier en daar haastwerk. Bovendien acteren de personages vaak theatraal. Less is more.

> DAVID STEENHUYSE — december 2007