Slaapkoppen geldt als het officiële debuut van de Gentse tekenaar Randall Casaer. Enkele maanden geleden verscheen reeds de 'prelude' Als er Lucht Is Moet Ge Ademen. We konden daarin al even proeven van Casaers geheel eigen associatieve en poëtische vertelstijl. In Slaapkoppen gaat hij hierin nog een eind verder. Wij ondergingen met veel plezier dit album en hadden het moeilijk een concreet oordeel te formuleren. Slaapkoppen laat zich nauwelijks grijpen.

Slaapkoppen bestaat uit een opeenvolging van korte hoofdstukjes die afwisselend een koppel en dan weer de twee Russische matrozen Igor en Olav als hoofdpersonages hebben. "Je denkt dat iets pas bestaat als je het gekooid hebt in een woordje", zegt een hond die ze ergens op hun tocht tegenkomen. Het lijkt wel een motto voor het hele album. Het leest als een droombeeld, waarbij het ene idee naadloos kan overvloeien in een volgend. Casaers teksten zijn meestal heuse gedichten, vol kromme maar logische gedachten. Het verhaal lijkt een droom te zijn van de vrouw, maar gaandeweg vervagen de grenzen en maakt het steeds minder uit wat werkelijk is en wat niet.

Sinds we met zijn werk kennismaakten in het verdwenen tijdschrift Ink., maakte Randall meteen al indruk met zijn swingende, aan de Franse nouvelle vague schatplichtige tekenstijl. Nu moeten we toegeven dat zijn pagina's het werk zijn van een auteur met een eigen stem en toon. Christophe Blain (Isaac de Piraat) en Joann Sfar (Kleine Vampier) zijn wel erg ver weg in Slaapkoppen. Hij heeft nu een ware huisstijl gevonden, die perfect aansluit bij de vertelling. Het loskoppelen van tekst en tekeningen lijkt echter een wat geforceerde kunstgreep voor een album als Slaapkoppen. In een dergelijke ketting van associaties kunnen beeld en tekst moeilijk van elkaar gescheiden worden. Slaapkoppen combineert het vrije van de droom met het emotionele van een gedicht.