Bepaalde collecties of reeksen bestaan dankzij een uitgedokterd concept, niet zelden ingegeven door maatschappelijke trends. Denk maar aan de spirituele of mystieke golf die we een tweetal jaar geleden kenden door De Tien Geboden, De Geheime Driehoek en eigenlijk de gehele collectie De Zwarte Loge. Een beetje kritische lezer vraagt zich af of een concept wel een goeie reden is om een stripreeks op te starten. De invulling van een concept moet staat of valt nog steeds met een goed verhaal. Maar kom, voor Impressie(s), op zich ook al een collectie met een vooropgesteld concept, creëert nieuwkomer Alcante een achtdelige reeks rond de oude Griekse mythe over de doos van Pandora. Zij was volgens de Grieken de eerste vrouw op aarde. Oppergod Zeus had haar een verguld vat geschonken met de eis deze in geen enkel geval te openen als zij gelukkig wilde leven. Haar nieuwsgierigheid won het van haar verstand en alle plagen en rampen van de mensheid zwermden uit over de aarde. In andere bewoordingen gaat het over de zeven hoofdzonden. Per hoofdzonde een afgerond verhaal (deel 8 heet De Hoop), upgedate naar de hedendaagse tijd met steeds een link naar een Griekse mythe, dat was Alcantes concept. Zijn strips zag hij al uitgetekend door ronkende namen als Francq, Rosinski en Hermann, maar dat was te hoog gegrepen. Uitgeverij Dupuis stelde hem andere namen voor en zo geschiedde.

In deel 1, De Hoogmoed, probeert presidentskandidaat Narcisse Shimmer zijn herverkiezing te verzilveren. Een schandaal kan hij missen als kiespijn. En laat nu net zijn politieke tegenstander een privé-detective inhuren om gelijk welk schandaal op te snorren. Er resteren nog vijf dagen, voldoende om het fijne te weten te komen van een bijzonder geheim.

Deel 2, De Luiheid, vertelt het dilemma van steratleet Paris Troy. Een aanslepende blessure en kabbelende prestaties doen 'm twijfelen om naar de dopingspuit te grijpen om een laatste maal te kunnen schitteren op de Olympische Spelen van Istanboel. De niet te stuiten opmars van de jongere atleet Achilles helpt 'm een beslissing te nemen met niet te overziene gevolgen.

Scenarist Alcante doet zijn best en gelooft zichtbaar in zijn eigen realistische scenario's. Toch luidt onze bulderende kritiek dat het moraliserende einde van elk verhaal geplukt lijkt uit een Tina-meisjesstrip en bijna zouden we zeggen dat het leest als een weekendfilm, "gebaseerd op ware gebeurtenissen"... de horror! Maar we willen Pandora Box niet te veel oneer aandoen. De eerste twee delen vonden we verdienstelijk, zowel in tekst als in beeld en eigenlijk spannend geconstrueerd. Het realistische tekenwerk van Pagot voor deel 1 overtuigt voldoende en ook de Joegoslavische debutant Radovanovic voor deel 2 brengt het er niet slecht vanaf, al mocht hij wel een interessantere compositie uitproberen. Bepaalde vooraanzichten zijn flauw. Allebei zullen ze het hoogstwaarschijnlijk moeten afleggen tegen het natuurtalent van 'onze' Steven Dupré die voor deel 4, te verschijnen in maart, het album De Gulzigheid tekende... Ongeduld is geen zonde. In januari 2006 is de reeks van acht one-shots alleszins compleet. Dan is Pandora Box afgelopen. Wij hoeven ons gelukkig niet af te vragen of de stripreeks net zo lang zal doorverteld worden als de oude Griekse mythes van een paar duizend jaar geleden.