Op het perron van een verlaten metrostation staat een reusachtige sumoworstelaar te wachten op de laatste ondergrondse. Nonchalant draagt hij zijn even reusachtige rugzak. In die tas zit het lijk van De Moordenaar van zijn broertje en zusje. Een flits, een vermorzelde  rugzak, de metro zoeft verder. Chichi kan zijn zoektocht verder zetten naar de ware killer, de doodgewaande Jobeth.

Weet hij veel dat Jobeth de ware erfgenaam is van het gigantisch fortuin dat zijn baas Reg beheert. Weet hij veel dat broertje Reg zijn zusje heeft opgesloten in zijn psychiatrische kliniek, haar zwaar heeft gedrogeerd en zelfs heeft verkracht. Laat staan dat hij weet dat Jobeth, na haar ontsnapping, haar imago over boord heeft gegooid en nu niemand minder is dan Bird. Het wereldberoemde kale fotomodel dat versierd is met een traditioneel Maori-tatoeage die zich gracieus rond haar lichaam slingert.

Neen, Bird is geen stripversie van Jan Verheyens Alias of van een andere slechte B-film. Het scenario van de Argentijnse veelschrijver Trillo is een verduiveld goede polar waarin je Pulp Fiction-gewijs aan nieuwe informatie komt. De rake krijtlijnen van Marvel Comics-tekenaar Juan Bobillo lijken zo weggelopen uit een erotisch verhaal van Prado. Gelukkig verhullen prachtige pastelkleuren er de meest wrede scènes, en vormen zo een perfecte link tussen het mistige karakter van de gedrogeerde Bird en het harde verhaal. Inmiddels leggen de auteurs de laatste hand aan hun nieuwe strip Anton Blake die weldra verschijnt bij Casterman, maar laat ze nog maar even nagenieten van de wereldwijde lovende reacties op dit te ontdekken drieluik.