Madelfried is een van de wacko creaties van Kim Duchateau die al wat jaartjes meegaat. Tussen 1995 en nu verschenen en verschijnen sporadisch strookjes in Incognito, StripGlossy, Het Belang van Limburg en de Nederlandse versie van Metro. Niemand heeft die allemaal bij elkaar gezien, behalve Kim zelf. Met deze bundel krijgen we een kleine tweehonderd strookjes geserveerd en maken we (opnieuw) kennis met een konijn dat superheld is... of het tenminste wil worden.

Kim neemt het superheldenbestaan en de bijhorende clichés gretig op de korrel. Madelfried worstelt met het redden van niet te redden gevallen, andere superhelden, censuur en zoekt zijn heil zelfs in een school voor mislukte superhelden... waar hij het aanlegt met de knappe juf en de nog knappere directrice. Dat opent meteen de weg naar relatiegrappen nu het konijn een vaste vriendin lijkt te hebben. De directrice is geen doetje overigens, ze had Esther Verkest kunnen zijn. Een ander klankbord is zijn sidekick, een knalgeel varken met spleetogen en een Chinees hoedje op. Bij Kim zit het in de accessoires.

Door de lange evolutie van het reeksje, Kims langst lopende strip, is de verandering in tekenstijl goed te merken: van een vermoedelijke invloed van Marcel Gotlib tot Kims eigen onnavolgbare gevoel voor humor en grafische eigenheid.

Madelfried, de "oneenvoudige", "onverkwikkelijke", "ongephotoshopte", "onverbloemde, "onteplettervallende", "onsuïcidale" en oneindig veel andere "on"-varianten in de titels bovenaan elke strook, is geen onvergetelijk personage zoals Kims Esther of het melancholische meisje Aldegonne, maar ons bijna tweehonderd keer laten glimlachen is net zo goed onbetaalbaar.