Dik honderdvijftig jaar geleden had een vrouw in Londen twee opties om carrière te maken: ofwel werd ze koningin, ofwel werd ze hoer. Rijkeluisdochter Jennifer koos voor de hopeloze derde optie. Ze rebelleerde zoveel ze kon tegen haar man, een priester en oorlogsmakker van haar vader. Een strijd die ze nooit kon winnen. Voor het arme straatmusje Pickles zag de toekomst er kristalhelder uit. Net als haar ouder zusje zou ze in een goor steegje haar billen verkopen aan de meest biedende. Nu al vragen matrozen niet hoe oud ze is. De Japanse Kitamakura was de attractie op de Wereldtentoonstelling. Ze poseerde er trots in haar lokale klederdracht voor de burgerij die haar als een curiosum bekeek. In haar handen hield ze krampachtig haar dode baby vast. Ze loste hem nooit. Toen Jennifers vader uiteindelijk het lijkje in een brandende kachel kon werpen, was haar lot bezegeld. Ze kwam terecht in het bekendste luxebordeel van het Victoriaanse Engeland. En dan is er nog Queen Victoria. Vier vrouwen die elkaar vinden in een keiharde emancipatie- en klassenstrijd. Het Japanse teken Shi verbindt hen, een symbool voor vier, maar ook het teken van de dood. De dood is een vrouw. She. Shi. Vandaag wordt de familie van een steenrijke wapenverkoper belaagd met zijn eigen wapens. Shi is terug van nooit weggeweest.

Geheime loges, duistere familiegeheimen, complotten en seksschandalen. Scenarist Zidrou heeft voor Shi alles uit de kast gehaald. Dit verhaal is in alles gewoon te. Te grof, te bizar, te complex maar ook te goed. Als dat al zou kunnen. Ook dit tweede deel begint met een opeenvolging van losstaande verhalen. Pas na een twintigtal pagina's komen de verbanden weer naar boven en zijn we weer helemaal mee. Je kan het te lastig, te moeilijk of te veel van alles vinden, maar de voormalige leraar krijgt je wel op het puntje van je stoel. Hij kan als geen ander zijn publiek boeien met een spannende opbouw en catchy dialogen. Zelfs als Zidrou op een cruciaal moment een Dufauxtje doet en het bovennatuurlijke naar boven haalt, geloof je hem nog. Je moet maar doen en kunnen.

En dan zijn er nog de geweldige tekeningen van de Spanjaard José Homs die met zijn theatrale stijl elke smoel nog meer over-the-top brengt. Ook dit is te. Ook dit is te goed.

Zidrou maakt het ons niet gemakkelijk. Maar dit tweede deel van het vierluik bevestigt met verve al het goede wat je van het eerste deel hebt gehoord of gelezen. Vijfsterrenreeks.