Namibia is de tweede cyclus na Kenya en voor Amazonia met het hoofdpersonage Kathy Austin. De vijf losse albums zijn nu gebundeld in een mooie integrale van bijna tweehonderdvijftig pagina's. Bonuspagina's vind je er niet in terug, een fascinerend verhaal wel. Hieronder hernemen en actualiseren we de besprekingen van deel 1, 2 en 5.



Namibia 1 (2010)

Kenya seizoen 2 staat er op de cover van dit eerste deel van de serie Namibia. De verwijzing naar de successerie Kenya is een logische want hiermee heeft het duo Léo en Rodolphe zijn sporen al ruimschoots verdiend. Of Namibia deze kruiwagen nodig heeft, is maar de vraag, want het maakt op ons meteen een sterke indruk. Bovendien is er geen enkele voorkennis vereist om dit tweede seizoen te lezen.

Léo droeg de tekenpen over aan Bertrand Marchal om zich te concentreren op het vervolg van zijn Aldebaran-cyclus Antares. Marchal heeft goed naar de tekeningen van Léo gekeken, maar geeft er wel een eigen draai aan. Wij kunnen ons zelfs voorstellen dat de wat meer aangeklede tekenstijl van Marchal meer mensen zal aanspreken.

Het verhaal speelt zich af in de jaren 1940 in Afrika. Kathy Austin, de hoofdpersoon die we uit Kenya kennen, wordt nu door haar werkgever, de Engelse geheime dienst MI5, naar de voormalige Duitse kolonie Namibia gestuurd. Daar is de doodgewaande nazi Hermann Göring gespot. Samen met een norse, uitgerangeerde Engelse officier en een zwarte VN-gezant volgt Kathy het spoor naar voormalig rijksmaarschalk Hermann Göring. De aanwezigheid van ongewoon grote rupsen en insecten en een geheimzinnige verouderingsziekte doen al gauw buitenaardse invloeden vermoeden. Op het eind van dit eerste album blijkt dat we hier, zoals te verwachten viel, niet ver naast zaten. Dit is een spannende start van een serie die in totaal vijf delen zal beslaan.



Namibia 2 (2011)

1949. Rijksmaarschalk Hermann Göring leeft nog. Ook de Engelsman Brian Lane leeft weer. Maar waarom liggen hun ijskoude lichamen dan nog keurig in hun graf? En waarom zijn de graven geopend? Waarom verpulveren deze levende doden tot stofferig gruis als je hen nog maar even aanraakt? Waarom is ook dat gruis na enkele uren verdwenen? En wat hebben een gigantische zwerm vliegen en een immens leger reusachtige mieren hiermee te maken? De spitse Kathy Austin, agente van de Britse inlichtingsdienst MI5, is via Kenya naar een gehucht in de Namibische woestijn gestuurd om er licht in die duisternis te laten schijnen. Maar ook daar loopt ze tegen een muur van verbijstering aan. Kinderen zien er ouder uit dan hun ouders. Wat is hier aan de hand?

Je zou denken dat we de trucjes van Rodolphe en de Braziliaan Luiz Eduard de Oliveira (hij komt ook als je Léo roept) nu onderhand wel kennen. Je weet het wel: men neme een knappe hoofdrolspeelster, een schone jongen en een dwarsligger. Daarna laat je ze de vreemdste wezens ooit tegenkomen. Als tegengewicht voor die onaardse toestanden, maak je de verhaalstructuur best niet te ingewikkeld. Net zoals bij een Nero-verhaal laat je alle gebeurtenissen op elkaar volgen. En als je vast zit, schud je maar een deus ex machina uit de mouw die de lezers nog maar eens paf laat staan.

Hoe belachelijk doorzichtig die formule ook is, wij blijven blind fan van Léo's verbeeldingskracht. Aldebaran, Betelgeuze, Antares, Kenya, ja zelfs het slecht getekende* Verre Werelden verslinden wij als kannibalen met een lintworm. De vervolgcyclus van Kenya, Namibia, is momenteel onze favoriet en dat is volledig te danken aan de schitterende tekeningen van de Belg Bertrand Marchal. Na een rustige opstart als decortekenaar van Charly sloeg hij zijn vleugels uit met het knappe The Village. In Namibia verrijkt hij in één moeite de stijl van Léo. De klassieke decoupage, het ritme en de andere sterke punten van de Braziliaan combineert hij met zijn talent om een meer ingetogen mimiek tot leven te brengen. Eindelijk eens een Léo-strip zonder tandpastesmiles en overgeacteerde emoties van zoutzuilen.

Het moge duidelijk zijn: Namibia is het betere Kenya.

* Vergelijk maar eens de cover van deze Namibia met deel 2 van Verre Werelden. In een boom kruipen en in een boom kruipen is duidelijk twee.



Namibia 5 (2010)

Wat maakt een mysterie zo aantrekkelijk in verhalen, films, boeken, strips? Wat doet ons meer willen weten, doet ons verder kijken en lezen? Al gaan de spanning en het vraagteken crescendo. Wat boeit ons in onbegrijpelijke vragen, onopgeloste kwesties of onverklaarbare verschijnselen? Is het ons verlangen naar zekerheid, naar een bevredigende afronding, naar closure? De ontknoping, de verklaring, de oplossing die de doorstane spanning de moeite waard maakt. De illusie dat (in)spanning tot bevrediging leidt, de geruststelling dat er Antwoorden zijn.

In deel 5 van Namibia, zelf de tweede serie in de avonturen van de Britse agente Kathy Austin, krijgen we antwoorden, of worden ze tenminste duidelijker. "Het ziet er slecht uit voor onze planeet", zoals Kathy's Russische collega Vladimir scherp opmerkt wanneer de twee een ondergrondse en buitenaardse basis zijn binnengedrongen, uitgerust met the works: wetenschappelijke en onbemande hightech, een legertje klonen, massavernietigingswapens,... De rest van het album is gewijd aan de ontsnapping van de agenten uit de basis van de menselijke aliens en hun terugkeer met een fors bommenarsenaal, de mensheid cadeau gedaan door een bevriende buitenaardse mogendheid. Actie dus, een beetje affectie tussen Vladimir en Kathy (het voorwerp van één obligate douche- en één helemaal niet-functionele badscène) en nog meer actie.

Over vrouwelijk schoon gesproken: de tekenstijl van Bertrand Marchal is wat ruwer tot slordiger dan die van Léo die de eerste cyclus Kenya tekende. Enkel in close-ups en bij emotionele uitbarstingen komt hij in de buurt van Léo. Afijn, 'in de buurt': zoals Blankenberge in de buurt van Brussel ligt.

Maar bevredigen die antwoorden? Alle mysterieuze raadsels uit de voorgaande delen afschuiven op geavanceerde maar stoute aliens, uit op niets minder dan de wereldheerschappij, en ze met één bommenraid opruimen is een fameuze makkelijkheidsoplossing. Daar waar de voorgaande reeks, Kenya, nog werd bevolkt door kleurrijke figuren als de Ernest Hemingway-achtige John Remington of de excentrieke graaf Di Broglie, en meer een Aldebaran-op-aarde leek, is Namibia meer een scifi-B-film gebleken. Kenya stapelde de mysteries en vraagstukken op, terwijl Namibia antwoorden gaf, en toch was het de betere serie. Misschien zijn mysteries niet zo aantrekkelijk met het oog op hun ontknoping, maar precies omdat ze onbestemd en open zijn, nog alle kanten uit kunnen, de fantasie prikkelen, de belofte van oneindige mogelijkheden in zich dragen. Vragen zijn vaak zoveel leuker dan hun antwoorden. Zo vroegen we ons al af of Kathy's volgende missie haar voert naar Tanzania. Of Zambia. Of Gambia. Niets van dat alles want het gaat naar de andere kant van de wereld zo blijkt. De derde cyclus heet namelijk Amazonia.