Driehonderd jaar na de opoffering van Darko in het laatste deel van de cyclus door Philippe Pellet en Christophe Arleston is zo goed als alle magie in de wereld van Opaal verdwenen. Ook Darko is zo goed als vergeten geraakt. Het leven gaat gewoon verder en we maken kennis met de rondreizende straatjongleur Luksand, meester-archeoloog Rodombre en zijn knappe assistente Altaï. Luksand komt in dienst van Rodombre die een reis moet maken om een belangrijke ruil met de achtbare Hagnüt te maken. Daar loopt Rodombre in de val van de vrouw en raakt hij zijn lijfwacht Dang en zijn antieke bordspel kwijt. Luksand weet te ontkomen waarop hij een bevrijdingsoperatie onderneemt. Dat is nog maar het begin van heel wat avonturen. Op het einde duikt een voor ons zeer bekend personage op.

Zonder aangepaste nummering is dit tiende deel de start van de tweede cyclus die voorlopig is aangekondigd in acht delen. De sinds 2014 publicerende Cédric Fernandez neemt het tekenwerk over van Philippe Pellet. Pellet kijkt nog wel nauwlettend toe op het werk van Fenandez, maar dat zit al zeer goed. Er is een even grote rijkdom aan details en fantasie bij het uitwerken van de decors, kostumering, de fantasywezens en het hele wereldje waar je veel visueel festijn aan beleeft. Ook de personages heeft Fernandez aardig onder de knie, al moet hij in Pellet wel zijn meerdere erkennen en is het niet overal even consistent. De dynamische, maar niet overdreven afwijkende bladschikking getuigt van zin in het stripmedium. Er is altijd veel te zien, maar je verliest het overzicht niet.

Christophe Arleston zet de lijn verder met een realistischer fantasyverhaal zonder komische afleiding. Het biedt weinig verrassing, maar wel gewoon goed vermaak.