In zes kortverhalen van variabele lengte krijgt Douwe Dabbert telkens te maken met schurken van allerlei pluimage, van een boevenbende over een stroper, een kwade en jaloerse visser tot een pestend rijkeluiszoontje en een vervelende veldwachter. Douwe rekent met elk van hen af, geeft hun het nakijken, leert hun een lesje of hij voert een onderzoek om de identiteit van gemaskerde boeven en hun baas te achterhalen. Tussen de verhalen staan enkele prachtige, paginagrote illustraties.

In het dossier, dat enkel in de hardcover staat, legt Thom Roep uit dat deze kortverhalen uit de jaren 1980 uit nood tot stand kwamen. De scenarist had het in die tijd naast zijn activiteiten als hoofdredacteur van het Nederlandse stripweekblad Donald Duck druk met het afwisselen van verschillende reeksen die hij schreef. Piet Wijn moest ook aan het werk kunnen blijven en het schrijven van kortverhalen kostte de scenarist minder tijd. Hij is nog zo eerlijk om op te biechten dat hij voor twee verhalen inspiratie haalde uit strips die op de redactie van Donald Duck lagen. We willen het niet als gemakzucht omschrijven, want het resultaat staat mooi op zich. De Struikrovers van Koeterwaal is trouwens negentien pagina's lang en biedt een even uitgewerkte intrige als de langere verhalen in de reeks.

Voor de rest wijdt Thom Roep grotendeels uit over Piet Wijns beroerte in 1986 waardoor hij zichzelf moest aanleren om met zijn linkerhand te tekenen in plaats van de rechter. Dat rijkelijk geïllustreerd dossiertje moet je missen in de softcovereditie, maar het is niet kwaad om je enkel te kunnen concentreren op de kortverhalen die aardige tussendoortjes zijn.