In het vorige deel was Lylth de eeuwige nog niet verslagen, maar haar krachten waren weer eens tuk afgenomen. Van een sterk en kwaadaardig monster was weinig meer over maar een onschuldige baby-alien was het ook niet bepaald. Terwijl de baronie van Goud-Azuur feestviert omdat het gevaar is geweken blijkt het toch minder ver te zijn dan iedereen denkt. Om precies te begrijpen hoe Lylth weer kan toeslaan, is een herlezing van deel 1 en 2 van deze Lanfeust Odyssey wel aan te raden. De beroemde komische noten zijn er nog wel maar te weinig gezien de potentiële wisselwerking tussen Lanfeust en Hebus.

Nog twee delen en dan eindigt niet alleen deze cyclus van Lanfeust Odyssey, maar scenarist Christophe Arleston en tekenaar Didier Tarquin gaan dan voorlopig hun eigen weg. Of er ooit nog een vierde cyclus komt, is nog even koffiedik kijken, maar commerciële motieven zorgen er vaak voor dat gesloten deuren toch weer open gaan.

Een tijdelijke pauze is ook geen slecht idee, want het lijkt er op dat met name bij Arleston de beste ideeën en verhaallijnen achter de rug liggen. Eerlijk als we zijn, vinden we dit niet bepaald de beste Lanfeust. Met name in de laatste vijftien pagina's krijgen we onze bedenkingen. En dan is er ook nog de blanco pagina op het einde. Bij het dichtklappen van het album zagen we ineens een bonuspagina op de allerlaatste pagina waarbij een aantal stukjes van de puzzel toch op hun plaats loijken te vallen. Heeft Arleston dan toch weer iets op papier gezet dat we niet hadden zien aankomen?

Nu willen we het weten en zullen we ook de laatste twee albums blindelings kopen, maar hopelijk bespaart hij ons daarbij het goddelijke tribunaal. Hoe saai deze scènes op papier waren, zo kostelijk zijn de tekeningen van Tarquin. Zou hij om een aantal personages hebben gevraagd waarop hij zich kon uitleven? Een geslaagde cameo is de (oncomfortabele) ijzeren troon van zwaarden uit Game of Thrones waarop Lanfeust moest zitten.