Dat Napoleon op 5 mei 1821 stierf op Sint-Helena is een vaststaand gegeven. Dat er in maart 1820 een reddingspoging is geweest door zijn bastaarddochter Artemis weten we pas sinds dit elfde album van De Piraten van Barataria. De titel verwijst naar een eilandengroep voor de Amerikaanse kust, maar daar zijn de vrijbuiters van kaper Jean Lafitte al lang verdreven. Artemis heeft zich enkele albums geleden afgesplitst dus de band met Lafitte en Barataria is inmiddels ver te zoeken. Dat neemt niet weg dat deze reeks een van de parels is uit het fonds van uitgeverij Glénat. En we durven ook te stellen dat het de best lopende piratenreeks van dit moment is. Nu is dat ook niet zo heel moeilijk, want zoveel piratenreeksen zijn er momenteel niet. Black Crow is uit zicht, De Havik verschijnt door Patrice Pellerins documentatiedrift langzamer dan een schildpad en of Roodbaard ooit terugkeert met gloednieuwe verhalen is een al jaren aanhoudende vraag.

Het verhaal begint met hoe Artemis, haar geliefde Domique Roux, voormalig lijfwacht Roustam en vriendin Catiche zich voorbereiden op de lange reis naar Sint-Helena. Wat ze niet weten is dat de Engelse spion Nigel Fitzpatrick al op weg is naar het ballingsoord van de voormalige Franse keizer om zijn landgenoten annex bewakers te waarschuwen. Onderweg krijgen ze te maken met sabotage (een terugkerend fenomeen in piratenstrips) en wanneer ze eindelijk op Sint-Helena aankomen, zijn de omstandigheden anders dan verwacht.

Ook dit keer vaart schrijver Marc Bourgne exact naar een vooraf bepaalde bestemming zonder onnodige omwegen die alleen hij begrijpt. Een aanpak die we alleen maar kunnen toejuichen wat het komt de leesbaarheid zeker ten goede. Nu is het gewoon genieten van het tempo en de dialogen. Over het hoge niveau van de tekeningen van Franck Bonnet hebben we het al eerder gehad.

Helaas is het komende album ook het laatste. We zijn benieuwd of het creatieve duo kiest voor een elegant, open of dramatisch einde.