Met de Amerikaanse Burgeroorlog had de VS plots onbedoeld en voor het eerst een stukje geschiedenis dat louter van henzelf was. Geen enkel Europees land was rechtstreeks betrokken. Hoe donker die periode ook was, het werd een dankbaar onderwerp in, vooral dan, de Amerikaanse populaire cultuur. En toch zijn het geen Amerikanen, maar twee bejaarde, maar productieve Belgen die al jaren verhaalstof vinden in dit historisch gegeven. Niet het begin van een mop, wel aflevering 61 van onze favoriete formulestrip.

Akkoord, de actievolle topalbums van deze reeks liggen al geruime tijd achter ons. De woordenwisselingen tussen de sergeant en zijn favoriete korporaal-vriend-voetveeg vallen ergens te catalogeren tussen vertrouwd en belegen en de moppen over de aanvalslustige overste van deze twee protagonisten hebben intussen diens baard gekregen. Maar er schijnt nog altijd licht in het inspiratiehoekje van Raoul Cauvin, want ook na 61 delen weet hij een thema te bedenken met een link naar de werkelijkheid. En laat ons eerlijk zijn, zonder Stark-moppen en een Blutch-twist was dit geen album van De Blauwbloezen.

Chesterfield en zijn op enkele lengten vertoevende schaduw, halen — hoe kan het ook anders? — problemen in het kamp binnen, wanneer ze, te goeder trouw, een zwarte man van de dood redden en hem huiswaarts nemen. De bescherming van deze Franklin Thompson wordt — wat dacht je? — aan twee cavaleristen toevertrouwd.

Niet al te veel actie, en dus past de intussen "rustige-vastheid" van Willy Lambil hier zeker. Daar kan zelfs kapitein Stilman nog een euh... rietje aan zuigen.