Het klinkt oneerbiedig, maar om de omvang van deze reeks te vatten, heb je enige leeservaring nodig. Net zoals bij De Kraai van Lax wordt een minder traditionele vertelstructuur gebruikt en lijken de tekeningen hard en onverzorgd. Zentner en Montecarlo laten echter geen steek vallen in De vlucht. Wederom heb je een hele kluif aan dit derde deel van Zeven kogels voor Oxford want met de continue stroom aan informatie die de auteurs op ons afvuren, moet je bij de pinken blijven om de intrige te kunnen volgen. Enerzijds heb je het verhaal hoe Oxford lang geleden zijn vrouw leerde kennen (verteld vanuit het standpunt van de dochter), anderzijds de nu pensioengerechtigde, ouwe detective die zijn vrienden en kennissen uitnodigt voor een housewarming party en tijdens een gewaagd ritje op de schaatsbaan uitglijdt waardoor diens pistool afgaat en vriend Tony Schiaffino ineenstuikt. Heden en verleden verstrengeld met elkaar, de standpunten van verschillende personages uiteengezet.

Neen, Zeven kogels heeft allesbehalve een traditionele vertelstructuur. Het is een inventief geweven web waarbij de lezer na herlezing het ingenieuze scenario extra kan ontrafelen. Dubbel plezier. Tekenaar Quintanilha zet de personages rauw op papier: letterlijk en figuurlijk getekend door hun achtergrond. De groeven in Oxfords gezicht illustreren niet alleen diens ouderdom, ze geven hem karakter! De verschillende kadrages en camerastandpunten maken het geheel in tegenstelling tot de ogenschijnlijk droge vertelling visueel dynamisch. Zeven kogels voor Oxford is volwassen striplectuur.