Toen we deze tweede integrale van Trent uit hadden, vroegen we ons oprecht af hoe het toch mogelijk is dat we deze parel niet eerder hebben ontdekt. Trent was de eerste samenwerking van Léo en Rodolphe (Léo's co-scenarist van Kenya, Namibia, Amazonia en Centaurus). De achtdelige reeks verscheen tussen 1991 en 2000 en wordt nu in drie delen integraal uitgegeven door Dargaud. Speciaal voor de derde bundel die in december verschijnt, keerden de auteurs nog eens terug naar Canada voor een geïllustreerd leesverhaal als aanvulling voor de gebundelde delen 7 en 8.

Philip Trent is een sergeant van de bereden Canadese politie die soms wekenlang onderweg is voor een opdracht. Ooit had hij een geliefde, maar die heeft hem verlaten. Sinds het eerste album is hij verliefd op Agnes, ze gingen toen samen op zoek naar haar vermiste broer. Later ging Trent haar opzoeken, maar zij was inmiddels getrouwd en verhuisd. In het vierde deel komen we Agnes weer tegen. Dit keer is haar man vermist en roept ze de hulp van Trent in om hem te gaan zoeken. De laatste locatie waar hij was gezien, blijkt een verlaten post van spoorwegmedewerkers te zijn. Eenmaal daar aangekomen, blijkt een heuse grizzlybeer dood en verderf te hebben gezaaid.

Revolverheld Wild Bill Hickok is een legende, maar in de wereld van Trent komt ook Wild Bill Turkey voor. Behalve een talentvol schutter is hij ook iemand met een voorkeur voor alcohol. In zijn dromen ziet hij zijn einde naderen en onderweg helpt hij Trent uit een benarde positie. Ook Trent kan zijn laatste duel niet voorkomen.

In het laatste verhaal brengt Trent zijn dagen door in het donkere noorden in de buurt van de poolcirkel. Behalve twee indianen die de kou niet overleven, vindt hij ook een blanke baby. Dan gaat hij op zoek naar diens ouders.

De verhaallijnen klinken niet heel spannend, maar toch verrast Rodolphe elke keer met zijn scenario vol dramatiek. De ene keer is het een onverwacht happy end en de andere keer wint de man met de zeis alsnog.

Trent is geen westernreeks à la Blueberry of Durango. De hoofdpersoon is integer en heeft de uitstraling van een doodgraver. Maar toch zijn we na twee integrale delen blij dat we deze parel alsnog hebben ontdekt.

Léo hanteert een sobere, maar duidelijke tekenstijl. Geen uitbundige flora en fauna zoals in zijn Aldebaran-universum, uiteraard wel veel Canadese landschappen.