In de voorbije jaren hield Marcel Ruijters zich voornamelijk op in het verleden om opgemerkte strips te maken als Sine Qua Non, Alle Heiligen, Inferno en de beste van alle Jheronimus Bosch-strips Jheronimus. In Het 9e Eiland legt hij zich een hedendaags tijdperk op met een beperking in ruimte, door een nonsensicaal verhaal te vertellen over een op een nagenoeg verlaten eiland gestrande bemanning van een gezonken schip te volgen. 

Hoofdrolspeler Scott is een stripliefhebber en daar zal je als schipbreukeling maar mee opgescheept zitten. De onnozelaar nam liever een kist met strips mee dan voedsel of water. Ook Barry 2 is hetzelfde lot beschoren als de stripanalyses jeremiërende knaap, maar hij heeft nauwelijks een voet op het strand gezet of een speer doorboort zijn lijf. De dader, een halfnaakte wilde vrouw die mensenvlees eet, legt het vervolgens aan met de stripliefhebber die niet altijd de voor de hand liggende clichés wil vermijden en tot copulatie overgaat. Vele jaren later stuit het kersverse stel Barry 3 tegen het lijf die een stripwinkel is begonnen op het onbewoonde eiland, of beter gezegd een stripsupermarkt, want hij ziet het groot.

En zo bulkt Het 9e Eiland van gewilde, vertrouwde stripclichés en de weirdste medespelers zoals een pratende eendenstam Smucks met Smurfenhoedjes of een volk mimespelers op een naburig eilandje die eigenlijk ook al in Sabels en Galjoenen voorkwamen. Na verloop van tijd wordt die opeenstapeling van zotternijen een beetje vervelend om te volgen en acht je 208 pagina's te veel van je goodwill opeisen. Neem beter een pauze tussen twee hoofdstukken in. Maar je zal ook merken dat er antwoorden komen op niet gestelde vragen. 

Het 9e Eiland is een raar boek met briljante scènes, verrassende humor die vaak naar het absurde neigen en volslagen onverwachte wendingen. Een album dat perfect in de winkel past van Sherpa, die niet altijd voor het grote gemak kiest. Af en toe moet je als lezer uitgedaagd worden en die opdracht vervult Het 9e Eiland met brio.