In diverse tijdschriften (het inmiddels opgedoekte P-magazine, Eppo, Veronica Magazine) is sinds vorig jaar een altijd geharnaste ridder opgedoken van tekenaar Frodo De Decker, tevens de auteur van de tekstloze stripreeks Otto die in album verscheen bij Syndikaat. Diezelfde uitgeverij publiceert het eerste album van De Ridder en dat was een ijzersterk idee.

De Ridder is een amusante gagreeks over, tja, een ridder wiens gelaat nooit is te zien omdat hij zelfs badend in een riviertje zijn helm ophoudt. Onze gedachten dwaalden af en toe af naar de Teutoonse ridders uit de gagreeks Robin Hoed van Turk en Bob De Groot wier hoorns op de helmen uit hertengeweien, handen of zelfs een fietsstuur bestonden. Dat soort anachronistische, visuele gein vind je ook in dit album terug met daarbovenop talloze knipogen naar andere stripfiguren en personages uit films en hedendaagse populaire cultuur. Het kan, het mag en het werkt op de lachspieren. En net zoals in Robin Hoed hoeft het niet altijd over het hoofdpersonage te gaan. In behoorlijk wat gags gaan andere clichés uit de middeleeuwen voor de bijl met grappen over narren, prinsessen, koningen en bekende sprookjesfiguren. Soms zijn de gags déja vu, in de meeste andere gevallen is het alsof Frodo zo geroutineerd is dat hij het onvrijwillig kopiëren van andere geestigaards heeft overstegen en van De Ridder een origineel merk heeft gemaakt. We zijn er niet ongerust over dat de beperking van een personage in harnas niet langer dan een paar albums zou meegaan. De Ridder is een blijver, zolang de voorpublicatiemogelijkheden het voortbestaan niet voortijdig nekken.

Toch nog dit. In het tekstloze Otto hoefde Frodo niet op schrijffouten te letten. Voor De Ridder deed hij dat beter wel. Een letter te veel, een dt-fout, woorden die bij elkaar horen als één woord, gesplitste woorden met een splitsingsteken op beide regels, dit kon beter.