De hedendaagse autosport interesseert ons geen hol, maar we kunnen best genieten van mooi gestroomlijnde bolides, bij voorkeur uit vroegere decennia. De wagens die in de jaren 1960 deelnamen aan de 24 Uren van Le Mans, een van de beroemdste autoraces ter wereld, hebben zo'n topvormen. Deel 1 verhaalt de ambitie van de Amerikaanse autoconstructeur Ford die per se het imago wil verjongen en zich in de autosport gooit. In 1963 stond Ford nog op het punt Ferrari over te kopen. Europese constructeurs, met Ferrari op kop, zien met lede ogen aan hoe het buitenbeentje jaar na jaar betere wagens inzet en betere prestaties kan voorleggen, maar dat gaat niet zonder slag of stoot. Het mondt uit in een waar duel tussen autoconstructeurs (met een wat eenzijdig schurkachtige voorstelling van de Italiaanse patroon van Ferrari), hun automodellen en hun piloten. De inzet voor Ford is hoog, want successen op de track sporen het publiek aan om de commerciële modellen zoals de Escort aan te schaffen.

De aanpak van deze strip leest en oogt aanvankelijk nogal academisch, om niet te zeggen schools, met stijf in beeld gebrachte, brave aaneenschakelingen van de rit naar het succes. Maar elke keer je de technische fiches over modellen hebt overgeslagen en er tegen elkaar geracet wordt of waarbij ongelukken gebeuren, zit je midden in de actie van Michel Vaillant-kaliber. De wagens zijn supercool getekend, de personages zijn daarentegen wat clichématig. Al bij al beviel dit eerste deel ons beter dan we hadden verwacht.

In het Frans zijn er al vier delen in deze reeks verschenen. Ook in deel 2 (de periode 1968-1969) blijven we Ford volgen, dan met de Belgische toppiloot Jacky Ickx in de hoofdrol. Deel 3 gaat over de spectaculaire crash van Peter Dumbreck in zijn Mercedes CLR n° 5 en deel 4 (1972-1974) voert de Franse generatie piloten op die voor René Bonnet (wiens bedrijf in 1964 door Maltra wordt opgekocht) rijden.