We stonden nog een deeltje achter en hebben ineens de laatste twee delen van de reeks De Laatste Grens gelezen. De tekeningn van Icar, met wie Léo al Verre Werelden maakte, zijn wat gebrekkig, maar al bij al laat hij zich niet uit het lood slaan om vreemde monsters, fantasierijke planten, technologische vervoersmiddelen en godbetert een westerndecor op een verre planeet te tekenen.

In deel 3 komt er een ectoplasma vrij dat zich in een baby manifesteert om Jane aan te kunnen spreken. Diens moeder weet niet wat haar overkomt. Hij komt van een andere planeet die vlakbij de boerderij van de vileine Burton crashte. Burton deed er sindsdien alles aan om de apparaten uit het ruimteschip weg te slepen en uit te testen of hij er munt uit kan slaan. Zo opende hij ook een beschermingscapsule, een "slombac", waar het wezen in rustte. Als hij niet snel weer in die slombac wordt gelegd, zal hij sterven. Ondertussen ondervindt de aan de benen verlamde broer van Jane de immense voordelen van een van de toestellen. Burton wil 'm daar echter weg, niet goedschiks maar kwaadschiks.

Het einde sleept wat lang aan, maar alles wordt netjes afgerond. Dan nog wat: we kunnen best tegen een streepje bloot, maar Léo's manie om in elk album scènes in te lassen die meer zijn testosteron dan het onze doet opborrelen, begint wat zielig en vies te worden. De eens zo geroemde sf-auteur verliest meer en meer van zijn pluimen. De wow-factor blijft uit, en dat geldt ook voor De Laatste Grens. Jammer, want met Aldebaran maakte hij sf genietbaar voor zelfs sf-haters.