DE SMURFEN 36 De Smurfen en de Paarse Bonen
Pascal Garray + Alain Jost/Thierry Culliford • Standaard Uitgeverij 48 p. (SC)
|
|
Om duimen en vingers van af te likken |
|
De Smurfen zijn in de ban van smakelijke paarse bonen, een makkelijk te telen wonderproduct dat Grote Smurf van magiër Omnibus kreeg om strenge winters, mislukte oogsten en eventuele hongersnood te overleven. Koksmurf krijgt nieuwe inspiratie door de bonen en weet heerlijke gerechten op tafel te toveren. Maar de Smurfin ervaart als eerste dat die bonen haar dikker maken. Er is meer variatie nodig en ze begint zelf groente te kweken. Ze weet anderen voor haar biologische voedingspatroon te winnen, maar kunnen de Smurfen weerstaan aan de paarse bonen? Ze zijn zodanig in de ban dat er nachtelijke rooftochten komen. Zelfs Gargamel mist de Smurfen in het bos.
De Smurfen is al altijd een pientere, satirische reeks geweest waarin sociaal-maatschappelijke, politieke en andere thema's door een Smurfenbril worden gezien. Van feminisme in De Smurfin over de taalkwestie in Smurfe Koppen en Koppige Smurfen tot fascisme in De Smurführer. Ook na Peyo's dood hebben zijn opvolgers de traditie voortgezet om een dubbele laag aan de verhalen toe te voegen in plaats van zich tevredne te stellen met makkelijke, kinderlijke verhalen. In De Smurfen en de Paarse Bonen doen ze er een schep bovenop en kaarten ze gastronomie, fastfood, biologische producten en gemodificeerde voeding, diëten, folkloristische tradities en eetverslaving aan. Dit is weer een vernuftig, vindingrijk scenario om — zullen we het zeggen? — duimen en vingers van af te likken.
Er hangt helaas een rouwrandje aan het album waar de meeste lezers niets van zullen merken. Dit is het laatste album van tekenaar Pascal Garray. Hij overleed in januari 2017 op 52-jarige leeftijd, snel na het vaststellen van een hersentumor. Postuum staat een van de beste albums van de laatste jaren op zijn naam, eentje dat perfect aansluit bij de albums van Smurfen-schepper Peyo. |
|
> DAVID STEENHUYSE — augustus 2017 |