Eens je hem een vinger geeft zal hij een arm vragen. Dat hebben landoorlogen en zeeslagen met elkaar gemeen, ze vragen de volledige inzet en alertheid van al wie eraan deelneemt. Op een schuit zitten wachten op een bevel dat er nooit lijkt te zullen komen, is dan ook zenuwslopend voor de ingescheepte Fransen. Het lijkt daarnaast nog meer ergerlijk te worden wanneer je meer te weten komt van een beschonken bondgenoot dan van je weifelende opperbevelhebber. Je tegenstander heeft dan wel slechts één arm, zijn maritiem vernuft maakt dat moeiteloos goed. Alleen al daardoor hoop je geen Engelse vlaggen te zien wapperen op de schepen die je kruist.

Net als in het vorige deel van deze maritieme reeks heeft scenarist Jean-Yves Delitte zijn verhaal over een belangrijke zeeslag opgehangen aan het kleine verhaal dat er rond hangt. De grote plannen van de opperbevelhebbers, bedisseld in kajuiten en op de kade, hebben immers geen kans op slagen, als tegelijk niet overal marsgasten en matrozen op de ra klimmen. Delitte toont goed aan hoe er veel wordt gepland en er terzelfdertijd voor de gewone matroos niet veel schot in de zaak komt. Andermaal valt het, net als bij het vorige deel, op hoe kort de slag zelf maar in beeld komt. Alsof Delitte met deze reeks vooral wil aantonen dat zeeslagen gewonnen worden met psychologische oorlogsvoering en gedegen voorbereidingen in kaartenkamers.

Schepen zijn er ondanks de weinige maritieme actie nog steeds genoeg. Niet van Delitte dit keer, hij stond enkel in voor de cover. Binnenin is Denis Béchu scheepsbouwer van dienst. Zijn lijnvoering is duidelijk zwaarder dan die van Jean-Yves Delitte in het vorige deel, maar voor het overige sluit zijn stijl mooi aan.

Maritiem gezien moet Napoleon na deze duidelijk verloren slag bij Trafalgar uit een ander vaatje gaan tappen, maar wij zijn alvast ingescheept voor de slag bij Jutland van komende oktober.