Het parcours van onderzoeksjournalist John de Vries eindigde in het vorige album met een dode op zijn geweten, een Marrokaanse jongen. Daarvoor moest hij de gevangenis in. Wanneer andere Marrokaanse gevangenen te weten komen wat de Vries op zijn kerfstok heeft, ziet het er niet goed uit voor 'm. Maar een aanval op een veroordeelde pedofiel doet hem in actie komen. Zijn hulp aan de pedofiel betekent ook een uitweg. En dan komt hij in contact met de mannen die hem hielpen. In ruil voor zijn ontsnapping moet hij deelnemen aan een ontvoering. Zit die gast nu weer in de shit? En opnieuw escaleert de boel waarbij zijn familie betrokken raakt.

John is niet de sympathiekste held. Hij heeft nukken, hij is een keikop en hij is nogal bot, maar als actiefiguur leidt hij de dans. Ook dit album bevat namelijk weer een grote dosis achtervolgingen, knokpartijen en actie. Ondanks de eerder gemelde gebreken kwijt tekenaar Patrick Van Oppen zich naar best vermogen van zijn taak. Maar het helpt allemaal niet om ons gedaalde enthousiasme op te krikken. De Vries is als reeks een zesje, met moeite een magere zeven. Er zat meer in, van bij het begin al, maar het kwam er niet uit.

Dit is het laatste deel van de reeks. Het is nu zo, het is afgelopen, we zullen er geen traan om laten. Toch moedigen we beide auteurs verder aan. Ze hebben beiden kwaliteiten die onze aandacht verdienen om hun volgende projecten te blijven volgen. Hopelijk met herwonnen motivatie en eindelijk dat onontbeerlijke element waarbij we kunnen zeggen: "ja, dàt is het, dit is wat we misten!" Het zit erin, wedden?