VEEL LIEFS UIT BRUSSEL
Alain Goffin + François Rivière • Dargaud 64 p. (HC)
|
|
Bruxelles, mon amour |
|
Deze Veel Liefs uit Brussel speelt zich af net voor de Tweede Wereldoorlog. Thierry Laudacieux (nu Cloeckx gedoopt voor de Nederlandse vertaling: een kruising tussen Ragebol, Luuk Sterrekers en Kuifje) komt een spionagenetwerk op het spoor en weet zo de oorlogszuchtige Duitsers de nodige stokken in de wielen te steken.
Zowel scenarist François Rivière als tekenaar Alain Goffin tonen zich fervente aanhangers van de atoomstijl en brengen met dit album een hommage aan hun grote voorbeelden Hergé, Edgar P. Jacobs en Jacques Martin. Het verhaal is een heruitgave van het oorspronkelijke album uit 1982 en straalt dan ook het nodige retrogevoel uit: van de schutbladen tot de paginagrote interludiums met de nodige knipoogjes naar collega-tekenaars, alles baadt in dat typische klarelijnsfeertje.
Het uitgebreide œuvre van Rivière is meestal niet tot over de taalgrens geraakt en als we dit album lezen, begrijpen we ook wel ten dele waarom. Het verhaal legt een hobbelig parcours af en de karaktertekening van de verschillende personages blijft te oppervlakkig. Zo lijkt het eerder een vingeroefening voor zijn bekendere creatie Victor Sackville te zijn geweest. Het tweede en laatste deel uit de reeks Thierry Laudacieux: La Mine d'Étoile is trouwens nooit vertaald geraakt.
De tekeningen — en dan vooral de decors — van Alain Goffin vonden we wel zeer aardig. We betreuren het dan ook dat de man zich de laatste jaren vooral op zijn reclamebureau richt en al een hele tijd geen strips meer maakt. Ook in de eenentwintigste eeuw is er nood aan vakmensen die hun métier volledig onder de knie hebben.
Dargaud trekt hier duidelijk de nostalgische kaart en brengt een langvergeten album weer onder onze aandacht, iets wat we normaal vooral bij een uitgeverij als Arcadia verwachten. Aan de ene kant is dit een mooie uitgave met fijne tekeningen en een prettig nawoord over de geneugtes van de stad Brussel, maar aan de andere kant heb je een verhaal dat na 35 jaar toch wat belegen aanvoelt. De balans is dus niet onverdeeld positief. Of zijn we onbewust dan toch een kind van de bigger-faster-louder-cultuur geworden? |
|
> MARIO STABEL — maart 2017 |