Deze vijftiende Aquablue gaat verder waar de vorige eindigde. Een geheugensteuntje? Doen we! In deel 14 werd het luxecruiseschip Standard-Island gekaapt door rebellen. Nao en de zijnen deden verwoede pogingen om het schip van de ondergang te redden, maar liepen stuk voor stuk in de val. En zo krijgen we nu een James Bond-achtige afwikkeling met de obligate race tegen de tijd: we misten nog net de timer die stopt op 007 seconden!

We vonden dat we in dit album recht hadden op de nodige antwoorden, aangezien de cliffhanger ons in het vorige deel wat verweesd had achtergelaten. We krijgen inderdaad heel wat oplossingen aangereikt, maar tegelijk laat scenarist Régis Hautière ons ook nu weer met de nodige prangende vragen zitten zodat we nog maar eens op een volgend deel moeten wachten vooraleer alles uitgeklaard is. De scenarist kent de truken van de stripfoor dus maar al te goed! In vroegere albums kreeg je het ecologische lesje nog volop in je gezicht gepleurd, Hautières maatschappijkritiek blijft wat meer onder de oppervlakte, om dan later des te krachtiger binnen te komen.

Tekenaar Reno (Renaud Scheidt) doet het met de computer en hij doet dat goed, al blijven we persoonlijk toch een voorstander van het oudere, ambachtelijke werk.

De doorstart van deze ecothriller bewijst niettemin dat de reeks ook na bijna dertig jaar nog steeds zijn bestaansrecht heeft.