WOLVEN 


Ward Zwart + Enzo Smits • Bries
204 p. (HC)
Zoektocht naar het grote niets

Soms struin je door de stripwinkel, je laatste centen tellend en zet je dat ene boek toch maar terug op de planken. Mooi uitgegeven, weet je wel, maar het lijkt net datgene te missen wat je over de streep trekt. Bijna hadden we deze Wolven ook terug in het rek gezet, het is nu eenmaal een specialleke... Maar wat zijn we blij dat we het niet gedaan hebben! Qua sfeerschepping rond puberende tieners is dit namelijk een album dat spijkers met koppen slaat. Verwacht je niet aan een hoogdravende pedagogische of psychologische analyse van de doelgroep, maar onderga de flow van de drie kortverhalen. Veel gebeurt er niet, maar soms zegt een goedgeplaatste witregel nu eenmaal veel meer dan de verzameling tekstblokken die eraan voorafgaat.

Scenarist Enzo Smits is eigenlijk filmmaker van opleiding en voltooide pas nog de kortfilm It Won't Be Long Now voor het Canvas-programma 4x7, een platform waar jonge cineasten in zeven minuten hun ei mochten leggen. Film en strip lijken nauw met elkaar verweven.

In een recent interview in De Morgen beweert tekenaar Ward Zwart niet erg hoog op te lopen met het stripmedium. Toch ademt elke pagina het nodige respect uit, ook al zoekt hij soms de grenzen van het genre op. In overleg met Bries kwamen de auteurs tot deze fijne uitgave, inclusief de nodige onverwachte extraatjes. Zwart wilde het hele boek trouwens het liefst op krantenpapier laten drukken, maar wij zijn heel blij dat het deze versie geworden is.

Toen we het album aan het lezen waren, kwamen onze jeugdherinneringen weer boven. Zelf mochten we nog jong zijn in het pre-Dutroux-tijdperk: laat opblijven en door de straten crossen op onze knalgele Raleigh Chopper, nog altijd de beste tweewieler die we ooit gehad hebben. We doken regelmatig de weilanden in, aten jonge maïs recht uit de kolf en deden verwoede pogingen om onder alle omstandigheden onze cool te bewaren.

De pubers in het album zijn een tiental jaren jonger dan ondergetekende, maar zijn een tekenend voorbeeld van het adagio dat er niet veel nieuws onder de zon is. Oké, wij droegen nog geen baseballpetje en speelden Donkey Kong in plaats van Tekken. maar als we het hebben over quasi-zorgeloos door het puberleven flaneren, hebben de verschillende generaties elkaar geen lesjes te leren.

> MARIO STABEL — december 2016