Net zoals zovele anderen is ook ondergetekende opgegroeid met Alex, het geesteskind van Jacques Martin. De interesse voor geschiedenis, die al aanwezig was, werd er door reeksen als deze alleen maar groter op. Dat maakt dat het aanschaffen van elk nieuw Alex-album een gewoonteaankoop is geworden. Ook toen de reeks begin de jaren 2000 aan overduidelijke bloedarmoede begon te lijden, met De Groene Rivier als eerste grote misser. Tussendoor was er zo nu en dan een sprankeltje hoop waar te nemen, al deden albums als Het Was in Khorsabad ons voornamelijk weemoedig terugdenken aan de sterke jaren van de reeks. In zijn bespreking van De Iberiër sprak collega Jacky Cornelis voor het eerst over een voorzichtige revival. Sindsdien is het bij ieder nieuw deel uitkijken of die heropleving standhoudt, uitglijdt, of zich verder doorzet. Te voorspellen is dit nooit, vooral omdat de auteursduo's steeds wisselen.

Voor de derde maal zit Marco Venanzi aan de tekentafel voor Alex, nadat hij ook in 2010 en 2012 een album voor zijn rekening nam. We kunnen ons vinden in deze keuze. De eerdere, geslaagde tekeningen van Christophe Simon zorgden voor een trendbreuk met grotere kaders en een andere stijl van inkleuren. Venanzi keert nu terug naar de roots. De inkleuring is opnieuw zachter, de kaders smaller. Vinden we dat opvallend? Ja. Vinden we het nodig? Misschien niet. Storen doet het alleszins niet want binnen deze verandering kwijt de tekenaar zich goed van zijn taak. In 2010 schreef Venanzi ook nog het scenario. Misschien omdat hij zich nu enkel op de tekeningen hoeft te concentreren, zijn die beter als toen. Collega Dai Heinens opmerking over de beperkte verscheidenheid in gezichtsuitdrukkingen, blijft wel nog enigszins aan de orde.

Pierre Valmour, die binnen de Martin-stal ook al een tijdje Lois voor zijn rekening neemt, staat aan het roer van het scenario. Hij past een kunstgreep toe die ook binnen filmfranchises vaak wordt toegepast, namelijk teruggaan in de chronologie. Dit album plaatst zich ergens tussen De Verloren Legioenen en De Laatste Verovering in. Dat geeft de reeks wat zuurstof. We zitten plots opnieuw middenin de machtstrijd tussen Caesar en Pompeius. Een strijd tussen twee veldheren, ooit knap in beeld gebracht door HBO, vol verraad en hoog politiek spel. Het Goud van Saturnus geeft daar, volgens het DNA van de reeks, een geslaagde geromantiseerde versie van. Toch zouden we wel eens een Alex willen zien die zich eens wat kritisch opstelt tegenover zijn overste. Net zoals Enak in dit album aanvankelijk haast letterlijk klaagt dat hij er voor spek en bonen bijzit.

Alex, de posterboy van het geromantiseerde, propere en opvallend politiek correcte Rome, kan zo nog wel even doorgaan. Voor hardere, meer tegen de waarheid aanleunende beelden over Rome verwijzen we graag naar zijn spin-off Alex Senator of naar De Adelaars van Rome. Beiden zeer recent toe aan een nieuw deel.